Rug-update.

Even een paar weken samengevat over mijn rugklachten......

- 3 november de internist bezocht en die vond mijn pijnklachten niet overeenkomen met pijn die je van galstenen zou kunnen hebben.
- 16 november kon ik bellen voor de uitslag. Toen bleek dat al mijn bloeduitslagen 'als een zonnetje' waren...zo goed dus. En dat betekende dat die galblaas niet aan het opspelen was. Fijn om te horen dat mijn leverwaarden perfect waren (na de schrik van de bevindingen van de osteopaat toch een geruststelling)
- 30 november afspraak gemaakt bij mijn huisarts, want internist had gezegd 'laat er een weekje overheen gaan dan heb ik de uitslag wel gestuurd'. Ruim genomen want het was inmiddels 14 dagen later, maar geen uitslagen van de internist te bekennen. Toch maar een röntgenfoto aangevraagd en op 2 december had ik tijd om daarvoor naar het ziekenhuis te gaan.
- 7 december weer terug naar de huisarts. Gelukkig was de uitslag van de foto wel op tijd, maar hij was niet zo zonnig. Ook niet levensbedreigend hoor!! Laat dat even duidelijk zijn.
Ik heb, net als mijn moeder, botontkalking. Vermoedelijk nog geen osteoporose, maar het voorstadium osteopenie. Mijn lichaamshouding is ook niet best (bolle rug) en dat is eigenlijk altijd zo geweest. Heb daar verschillende keren therapie voor gehad. Helaas ben ik niet zo gedisciplineerd dat ik de oefeningen die ik daarvoor kreeg altijd ben blijven doen. I'm only human ;-)

 afbeelding www - linkerplaatje

Er is nog geen directe oorzaak voor de pijn gevonden. Advies van de huisarts is, om met deze uitslag naar een therapeut te gaan. Ik twijfel nog tussen fysiotherapie of osteopathie. Hij zei er expliciet bij dat men niet moet gaan proberen om mijn rug weer recht te krijgen, want dat zal veel te pijnlijk zijn en met die brozere botten ook niet verstandig. Ik heb ook tabletten gekregen voor de kalkaanvulling.

Volgende week (13 dec.) laat ik een botdichtheidsscan maken. Als ik daar de uitslag van heb weet ik definitief in welke mate mijn botten zijn ontkalkt (gek eigenlijk....voor een waterkoker is ontkalken goed). Voorlopig ben ik nog niet pijnvrij dus ik blijf nog maar even doorhobbelen en neem veel rustpauzes........

Neverending story......

Daar begint het op te lijken.....een verhaal dat nooit afkomt, klachten die blijven doorsudderen en artsen die telkens andere conclusies trekken.

Ik was dus met mijn heerlijk helder hoofd (-s-NOT) bij de internist. Spreekuur liep ongeveer 40 minuten uit....grrrr. Maar ja, dat kan natuurlijk.
Mijn volledige verhaal verteld, wat uitslagen doorgenomen en wat zegt deze meneer doodleuk: Ik denk niet dat uw klachten veroorzaakt worden door die galstenen. Hij vind het meer een zenuwpijn (wat de osteopaat ook al zei) NOU ZEG......ik snap er niks meer van. Nu zit ik natuurlijk niet te wachten op een galblaasoperatie. Toch zeker niet met die 'gecompliceerde' buik van mij, maar ik was eerlijk gezegd blij dat er een oorzaak was gevonden. Aan de andere kant, als de internist gelijk heeft, had zo'n operatie niks uitgehaald. Ik weet niet of ik blij en opgelucht moet zijn of juist in de put moet zitten. Alles gaat nu nog veel langer duren, want er gaan weer onderzoeken volgen. En ondertussen neemt die pijn ook niet ff een 'break'.

Op zijn aanvraag heb ik meteen longfoto's laten maken, weer eens een keer bloed laten prikken en een plasje ingeleverd. Ik was er toch en thuis zit ik op dit moment alleen maar neus snuitend en onderuitgezakt op de bank. Op 16 november kan ik bellen voor de uitslag(en). Als daar niks uitkomt, stuurt hij een brief naar mijn huisarts. Dan wordt gekeken of ik het beste naar neurologie, orthopedie of de pijnpoli  doorverwezen kan worden. Hijzelf was een sterke voorstander van de pijnpoli, want die kunnen vrij specifiek de pijnplek vinden en als door middel van een blokkade de pijn verdwijnt, zou dat veel duidelijkheid verschaffen.

Ik weet het ff niet meer.....eerst maar eens beter worden van mijn kaakholteonsteking die overgegaan is in een zeer, zeer heftige verkoudheid.
En er zal vast weer een vervolg verhaal komen in deze neverending story......

afbeelding van internet

Uitslag echo!!!

HET ZIJN GALSTENEN!!!
Mijn lever is helemaal niet opgezet, MIJN LEVER ZIET ER GEZOND UIT. Andere organen ook. Met uitzondering van de alvleesklier, maar dat is een geval/verhaal apart. En dus die galstenen. Die horen er niet te zitten en zijn naar alle waarschijnlijkheid de oorzaak van mijn vreselijk stekende, bijna allesoverheersende rugpijn. Ik ben een heel klein beetje opgelucht dat de (vermoedelijke) oorzaak nu eindelijk gevonden is, maar ook vreselijk ongerust, want die galstenen moeten er uit. Dat wordt dus opereren en daar zit ik niet op te wachten. Dat zal mij nog wel wat slapeloze nachtjes kosten. Aangevuld met paniekaanvallen en huilbuien.

Mijn huisarts heeft al gewaarschuwd dat verwijdering van die galstenen bij mij niet via een laparoscopie zal lukken. Omdat ik stomapatient ben en mijn buik nogal 'gecompliceerd' is (zijn woorden)
Er wordt eerst een afspraak gemaakt bij de internist die 2 1/2 jaar geleden mijn alvleesklierontsteking (tja, ik ben nogal 'ziekelijk'....ahum) heeft behandeld. Hij kan mij sneller doorverwijzen naar het Erasmus MC in Rotterdam. Ik wens namelijk niet in Roosendaal geopereerd te worden. Ben geen fan van 'ons' ziekenhuis.

En wat moet ik nu met die osteopaat? Afbellen maar denk ik. Hij heeft de plank volledig misgeslagen. Aan de andere kant...als de osteopaat niet had gezegd dat mijn lever opgezet was, dan had ik nooit die echo laten maken. Misschien nog 1 'beleefdheidsbezoekje' er aan vast plakken. Gelukkig heb ik een uitgebreide aanvullende verzekering anders was ik goed gen**id. Alhoewel, de capsules (lactazyme) die ik gisteren heb opgehaald waren ook niet goedkoop. Whatever....ik zet maar geen prijs op mijn gezondheid. Die is veel belangrijker dan geld.

Wat ik mij het meeste afvraag is of ik na een operatie daadwerkelijk van de pijn verlost zal zijn. Want die pijn is bijna niet meer uit te houden..........

afbeelding www

Laten bezinken

Had ik gisteren nog een dip-dag door het 'vonnis' van de osteopaat, vandaag zie ik het gelukkig niet zo somber meer in. Mede dankzij jullie bemoedigende reacties!! Van Inge (bedankt!!!) kreeg ik een hele goeie tip en ik ben zelf ook gaan struinen op het internet. Er valt best te leven met een lactose-vrij dieet. Maar er vallen wel een heleboel dingen af die ik heel erg lekker vind. Ach ja, daar zoek ik toch gewoon vervanging voor. Een paar producten heb ik reeds geprobeerd. Helaas vind ik de sojamelk niet te drinken en ga ik daar voor in de plaats MinusL-melk proberen. Zit wel lactose in, maar in veel mindere mate dan in gewone melk. Ik hoop dat ik het kan verdragen. Met de soja-boter en het soja vanille toetje heb ik geen problemen. Smaakt prima.
Eigenlijk kan ik, voor mijn gevoel, gewoon alles verdragen. Ik wordt niet misselijk van producten met lactose en krijg ook geen buikkrampen (geen dikke darm meer) of diarree. Heb die opgezette lever. Die kan het niet meer verdragen.

Ik blijf dus een beetje een dubbel gevoel houden. Daarom hoop ik dat, als ik me aan het dieet houd, ik me heel snel veel beter en energieker ga voelen.  Dan heb ik het gevoel dat ik het niet voor niks doe. Oudste zoon is heel sceptisch, lachte me vierkant uit dat ik naar 'zo'n kwakzalver  luister'. Het zal de leeftijd wel zijn.

Voor de capsules heb ik naar een apotheek in het Belgische Essen gebeld. Ze staan al apart op mijn naam. Waarom Belgie? De osteopaat is toevallig een Belg en hij vermoedde dat juist deze capsules niet op voorraad zouden zijn bij apotheken hier. Alleen waait het vandaag zo verschrikkelijk hard dat ik een ritje naar Essen op de fiets maar even uit mijn hoofd laat. Als manlief op tijd van zijn werk thuis is, zoef ik er snel met de auto naar toe.

Oh, vergeet ik bijna. Ik werd helemaal blij van een recept dat ik vond voor lactose-vrije kaassaus. Jaja, dipje is voorbij.
Zelfs de zon kwam door na die hevige regenbuien van vanochtend, al is het wel koud!!

Tweede bezoek aan osteopaat

Mijn tweede bezoek aan de osteopaat was er niet één om blij van te worden. Hij kwam na zijn specifieke onderzoek (er werden telkens buisjes met bepaalde stoffen op mij keel gelegd......heel vreemd allemaal) tot de conclusie dat mijn lever veel problemen heeft met het afbreken/verwerken van lactose en cafeïne.  En daar moest ik wel even van slikken. Want zonder cafeïne, allez, dat lukt me nog wel. Ik lust ook groene thee, maar die lactose..... Dat spul zit bijna overal in. Eigenlijk in zowat alles wat ik lekker vind. Dus de moed is me een beetje in de schoenen gezakt. Ik heb meteen eerlijk tegen de osteopaat gezegd dat ik niet weet of het mij gaat lukken om mijn dieet volledig aan te passen. Misschien stapje voor stapje, misschien lukt het me helemaal niet. Ik krijg ook capsules die mijn lever in de afbraak van lactose (die nog in grote hoeveelheden aanwezig is natuurlijk) gaan ondersteunen. Kijk, als er duidelijk verbetering in komt, dan is dat een stimulans om mijn dieet rigoureus aan te pakken. maar op dit moment ben ik heel erg opstandig.
Heb wel een boekje met voedseladviezen besteld:

Ik heb vandaag ook een echo laten maken van mijn lever, galblaas en galwegen. Just to be on the safe side. Want na de opfrisbeurt over colitis ulcerosa en stomapatienten van een paar weken terug, vond ik dat ik daar toch naar moest laten kijken. Er is eveneens bloed afgenomen en ik ga volgende week even langs bij de huisarts om alles door te nemen.

...en nu even een diepe zucht........

Bijverschijnselen in 2011

Ik sla even het 'rolstoel'-verhaal over, want er zijn op dit moment andere dingen aan de hand die met mij als stomapatiënt  te maken hebben. In mijn vorig logje schreef ik dat ik niks meer op internet opzocht omdat ik er destijds nogal depressief van werd en dat ik de dagen nam zoals ze kwamen. Ben ik eventjes op terug gekomen. Waarom???
Nou, hierom........

Ik heb al een hele tijd rugklachten. Liep vanaf maart naar de fysio, maar het leek erger te worden. Een paar weken geleden terug naar de huisarts gegaan en röntgenfoto's laten maken. Het SI-gewricht was in orde en er was geen verdere slijtage aan de tussenwervelschijven te zien. Ik weet al jaren dat ik artrose heb in mijn onderste wervels, maar door mijn hypermobiliteit is dat eigenlijk een 'blessing in disguise'.
De huisarts had zelf geopperd om naar een osteopaat te gaan, omdat die naar het complete plaatje kijkt en niet alleen naar de spier die overlast geeft.

Afgelopen vrijdag was mijn eerste bezoek aan de osteopaat en daar kwamen heel andere dingen naar voren dan gespannen spieren. Na mijn volledige ziekte-historie verteld te hebben en hij mijn pijnlijke plekken onderzocht had, kwam hij tot de conclusie dat het niet mijn spieren zijn, maar een beknelde zenuw die de pijn veroorzaakt. Mijn lever is namelijk vergroot en die drukt zwaar tegen mijn ribben aan. Die vergrote lever is een bekend gegeven bij mensen wiens dikke darm er volledig is uitgehaald. De lever moet meer afvalstoffen verwerken en heeft neiging om vet op te slaan. Door de pijn is mijn houding ietwat ingezakt en zitten mijn ribben te dicht tegen elkaar aan. Met als gevolg die beknelde zenuw. Hier heb ik nu oefeningen voor.

Voor de lever heb ik een vies drankje naar 'grootmoeders' recept. Het schijnt dat de lever pas in de loop van de dag aan het werk gaat (slaapt dus uit...hihi) en dit drankje moet er voor zorgen dat ie meteen 's ochtend opstart. Het is een glas lauw water met het sap van een halve citroen (ieuw) en een theelepeltje olijfolie. Smeeeeeeeriggggg.....jakkie, maar ik probeer het uit. Twee weken lang moet ik dit doen.

Alles waar ik 7 jaar geleden mijn kop voor in het zand heb gestoken, ben ik toch weer maar op gaan zoeken en ik denk dat ik iets alerter moet worden. Ik schrok er een beetje van. En zoals de osteopaat al zei: de dikke darm is wel uit, maar de colitis ulcerosa is daarmee niet in zijn geheel verdwenen. Ik denk dat ik binnenkort maar wat onderzoekjes laat doen.....

Onderstaand stukje heb ik gekopieerd van internet:

NATUURLIJK VERLOOP EN COMPLICATIES
bij de ziekte van Crohn en Colitis Ulcerosa

	Denk bij chronisch darmlijden ook eens aan uw lever. Darmlijden kan leiden tot galstenen. (=courant)
	De lever kan ontstoken zijn, men kan abcessen zien.
	P.S.C. = Primair scleroserende cholangitis = chronische vervorming en vernauwing van de galkanalen.
	De galkanalen kunnen ook vernauwingen vertonen. Door aanhoudende ontsteking kan de gal moeilijk weglopen. De mensen klagen bv. van jeuk.
	10 % geeft op lange termijn galwegkanker.
	Er is nog geen echte behandeling en corticoïden helpen niet echt.
	Enkel een levertransplantatie is een oplossing.
	Patiënten met de ziekte van Crohn of Colitis Ulcerosa hebben 2,5 tot 2,7 % meer kans op het ontwikkelen van galwegkanker.
	50  tot 70 % van de mensen die lijden aan Primair scleroserende cholangitis hebben ook IBD zonder dat zij hierover hoeven te klagen.
	Bij bloedname bij patiënten met de ziekte van Crohn of Colitis Ulcerosa steeds de levertesten bekijken. Deze zijn niet altijd gestoord. De oorzaak van gestoorde testen kan ook medicatie zijn. (bv. Imuran)
	Diagnose van P.S.C.: ERCP, leverbioptie, bloedanalyse (p.ANCA 60 à 80 % +)

Stapjes vooruit en pas op de plaats

Na mijn thuiskomst op 9 maart was ik natuurlijk nog niet volledig hersteld. Dat ging met hele kleine stapjes vooruit. Toen mijn man weer ging werken, kwam mijn pa 's ochtends bij mij zitten, want ik vond het doodeng om alleen thuis te zijn. Mijn ma had het druk met 'mijn' was en andere huishoudelijke dingen die ik zelf niet kon doen. Mijn slaapritme was ook totaal van slag. Dat was al begonnen aan het begin van de ziekte (colitis ulcerosa) omdat ik er toen 's nachts vaak uit moest. Heeft maanden geduurd voordat mijn ritme weer een beetje normaal werd. Ik weet nog dat ik in het Erasmus iedere avond als een blok in slaap viel en iedere nacht rond 3 uur klaar wakker was. Dan duurt het heel lang voordat je 's ochtends de eerste controles krijgt en het ziekenhuis langzaam ontwaakt. Dat is één van de redenen dat ik ruim 2 maanden beneden op mijn hoog/laag bed heb gebivakkeerd. Had manlief geen last van mijn gedraai. En in het begin had ik die 'papegaai' nodig om uit bed te kunnen komen.

De eerste keer op een stoel in de tuin met de zon op mijn gezicht was een bijna betoverende ervaring na al die ellende. Het eerste rondje buiten, langs de voordeur weg, door het gangetje lopen en via de achterdeur weer naar binnen was een overwinning. Ik moest kracht opbouwen en conditie krijgen.
In die periode zocht ik veel informatie op internet over colitis ulcerosa en stomapatiënten. Daar ben ik uiteindelijk mee gestopt, want ik werd er niet vrolijk van. Het werkte voor mij beter om iedere dag te nemen zoals ie kwam. Een goeie dag was fijn en een mindere dag kwam ik ook wel door.

Na ongeveer een half jaar ging ik op therapeutische basis voorzichtig aan het werk. Een paar keer per week voor twee uurtjes. En dat voelde geweldig. Ik had mijn leven bijna terug. Als mijn man moest werken, zorgde mijn pa voor het vervoer. Fietsen EN werken was iets teveel van het goede. Ik vond trouwens alles eng. Eerste keer fietsen, eerste keer auto rijden. Overal moest je weer vertrouwen in krijgen...ik leek af en toe wel een bang vogeltje.

Helaas waren alle rampen voor 2004 nog niet voorbij. Op een mooie zomerdag gingen we naar het strand. Mega-overwinning om als stoma-patiënt naar het strand te gaan. Ik was best trots op mezelf dat ik het aandurfde. We gingen naar een rustig strand en op weg naar een mooi plekje stapte ik in een kuiltje en knalde pats-boem op mijn knieën. Ik ben meteen doorgelopen naar het water om alles te koelen en het leek mee te vallen. Tot ik de volgende dag met twee heel pijnlijke, opgezette enkels opstond en een week later mijn linkerknie ongeveer 3 keer zo dik was dan normaal. Mijn enkels trokken bij, maar die knie niet. Ik was terug bij af. Kon niet meer werken en zat aan huis gekluisterd.

Met de zomervakantie in aantocht, weekje Belgische kust moeten annuleren werd het improviseren. Manlief had al krukken gehaald, maar een rolstoel was geen overbodige luxe. En zo heb ik de zomer en herfst van 2004 vanuit een rolstoel bekeken. Hoe dat verder ging is weer best een lang verhaal dus.........

to be continued

afbeelding van www

Het thuisfront

Tijd voor de andere kant van het verhaal......hoe ging het thuis tijdens mijn 8 weken ziekenhuis.

Dat bleef allemaal zo goed mogelijk doordraaien. Mijn man probeerde in het begin nog wel met een aangepast rooster te werken. Later beginnen, zodat hij de kinderen op weg kon helpen naar school. En eerder naar huis zodat hij een potje kon koken. (Ja mensen....ik heb een man die kookt als hij niet hoeft te werken!!!!) Dat ging in het begin redelijk. Mijn ouders sprongen tussen de middag bij. Was heel vertrouwd, want mijn ma was altijd al oppas-oma bij mij thuis. Toen het langer ging duren en ik achteruit ging, heeft mijn man zich, op advies van zijn teamleider, ziek gemeld. De bedrijfsarts(arbo-arts) heeft hier nooit moeilijk over gedaan.

De kinderen hoefden niet iedere dag mee naar het ziekenhuis. Als ze huiswerk hadden, een feestje of naar de sport moesten, was opa er om hen weg te brengen of oma om bij hen thuis te blijven. Dat vond ik heel belangrijk. De kinderen moesten niet belast worden met verplichte bezoekjes en hun levens moesten zo normaal mogelijk door blijven gaan. Mijn ma heeft mijn huishouden volledig overgenomen. Poetsen, wassen, strijken. Alles liep gesmeerd. Ongelooflijk hoe ze dit allemaal voor elkaar kreeg. En wat ze hebben doorstaan toen ik ineens veel zieker werd en ook nog eens geopereerd moest worden. Ik heb zelf 3 kinderen en ze zijn me alledrie even dierbaar. Mijn ouders hebben alleen mij (en de 3 kleinkinderen natuurlijk) dus die mensen zijn door een hel gegaan.

Na mijn 'verhuizing' naar Rotterdam werden de dagen in strakke schema's opgedeeld. Manlief (mijn rots in de branding) had om half 5 het eten klaar zodat hij, en wie er die avond meeging, om 5 uur in de auto zat richting Rotterdam. Hij heeft sneeuw en ijzel getrotseerd en iedere dag kwam hij op bezoek. Ik had in het begin geen behoefte aan ander bezoek, zo ziek was ik. Als de kinderen op de kamer kwamen was ik altijd heel blij. Maar ik was ook heel blij als ze naar de familiekamer gingen om tv te kijken. Pas in de laatste week kon ik het aan om andere visite te ontvangen.

Later heb ik gehoord dat de kinderen veel verdriet hebben gehad tijdens deze periode. Maar als ze op bezoek kwamen, waren ze altijd vrolijk. De jongens werden thuis een keer boos op hun zus, omdat ze niet huilde toen ze hoorde dat ik geopereerd moest worden. Maar dat meiske huilde 's avonds in bed. Het heeft best lang geduurd voordat zij over deze periode kon praten. Uiteindelijk kreeg ze toch weer vertrouwen dat het 'met ma weer wel goed ging'.

Omdat de scholen hier in het Brabantse tijdens carnaval vakantie hebben, kwamen ze ook een keer 's morgens langs. Vervolgens gingen ze die middag naar Blijdorp om 's avonds met dolenthousiaste verhalen nogmaals op bezoek te komen. Dat voelde als een feestdag. Ze hadden parende giraffen gezien, 2 keer friet (patat) op en het was heel druk in de dierentuin en...en...en....tja, natuurlijk hadden ze nog meer verhalen, maar dat ben ik vergeten. Volgens mij was er pas een olifantje geboren (februari 2004)

Je wilt als ouder niet dat je kinderen verdriet hebben en ook al kon ik er niks aan doen, mijn ziekzijn bezorgde hen toch verdriet. Dat vond (en vind) ik soms nog moeilijk. Zo nu en dan praten we nog over deze periode. De jongens zijn er nuchterder onder, maar ja....mannen komen van Mars. Mijn man is niet zo'n prater, meer een 'doener'. Met zijn allen zijn we heelhuids door deze periode heen gekomen. Mijn gezin en mijn ouders zijn de kanjers in dit verhaal!!!!

Blijdorp nieuws - klik

Shocked

't Is verdacht stil op mijn 'serieuze' blog. In mijn omgeving zijn ineens heel veel mensen getroffen door een ernstige ziekte. Daardoor zijn mijn gedachten niet bij 'mijn verhaal' wat tenslotte al ruim 7 jaar oud is. Het is nog niet af hoor, maar ik heb er nu even geen zin in omdat andere dingen mij bezighouden.

Ik ben ook erg geschokt door de moord op een 16-jarige jongen in mijn woonplaats. Kan het niet goed loslaten. Weet niet wat ik er van moet denken. Enerzijds de vraag waarom jongeren om half 5 's ochtends niet gewoon thuis in hun bed liggen. Anderzijds dat het nooit goed te praten valt dat een mens een ander mens zomaar doodschiet. Wat mij raakt is een getuigenverklaring over het laatste wat die ochtend gehoord is. Er werd volgens deze verklaring geroepen: 'DOE NORMAAL'.
Hoe....wat.....wie....waarom.....?
Het blijft in mijn hoofd zoemen. Het was iemands zoon en als moeder zijnde voel ik bijna het immense verdriet dat zijn moeder nu voelt. Ben al dagen bedrukt.

Voeg daarbij de rellen in Londen en de steen op mijn schouders wordt alsmaar zwaarder. Wat bezielt deze mensen. Het is bijna 2 jaar geleden dat ik met mijn gezin in Londen was. Een mooie stad, die nu verwoest wordt door een stel hersenloze onverlaten. Wat bereik je met deze rellen? HELEMAAL NIKS. Je maakt levens van andere mensen kapot, maar ook dat van jezelf. Eventuele vooroordelen over bepaalde groepen mensen (mijn hopelijk diplomatieke omschrijving) wordt op deze manier alleen maar bevestigd. Het lijkt me heel beangstigend om nu in Londen te zijn...........

ps. Kleine aanvulling naar aanleiding van een reactie.....
De jongen is vroeg op een vrijdagochtend om het leven gebracht, niet echt een uitgaansdag. Hij kwam uit een heel andere wijk en zelfs als hij na het uitgaan naar huis zou gaan, zou hij niet langs het stadsdeel komen waar de tragedie gebeurd is.......

Hiephoi, naar huis

Ik krijg die warboel maar niet uit elkaar dus ik sla de losse herinneringen over en begin met een blije gebeurtenis: te horen krijgen dat je naar huis mag.

Dat was voor mij heel onwerkelijk na alles wat ik meegemaakt had. Ik kreeg op vrijdag 5 maart (2004) van de chirurg te horen dat ik naar huis mocht.Maar daarmee was het nog niet geregeld. Er moesten allerlei voorzorgsmaatregelen genomen worden voordat ik daadwerkelijk naar huis zou mogen, want ik kon helemaal niks. Mijn operatiewond was ontstoken en moest thuis  2 x per dag verzorgd worden. Met het weekend voor de deur was het alle zeilen bijzetten om een 'hoog-laag' bed en badplank te regelen. Zou ik op de verjaardag van Daphne en Nils (10 maart) thuis zijn???? Het ging er om spannen...

De transferverpleegkundige heeft heel erg haar best gedaan om alles te regelen. Ze heeft zowat alle thuiszorginstanties in de regio gebeld en vond uiteindelijk Huispitaal die thuiszorg beschikbaar had op de tijdstippen die voor mij nodig waren. 's Ochtends om te helpen met douchen en wond verzorgen en in de vooravond nogmaals de wond spoelen. Oh ja, ik vergeet die vervelende, gemeen pijnlijke Fragmin-spuitjes die ik iedere dag toegediend kreeg omdat ik die longembolie erbij had gekregen. Moest thuis ook gebeuren. Van die rotprikjes alleen al zou je trauma's overhouden.....brrrrr.......
Mijn man had bij de kruisvereniging bed, badplank en po-stoel geregeld en de huiskamer 'verbouwd' zodat alles kon staan. Po-stoel was achteraf niet nodig geweest.

En toen brak DE DAG aan.....op dinsdag, 9 maart mocht ik echt naar huis. Beetje zenuwachtig was ik wel, want ik kon helemaal niks. Bijna ging het feest niet door, want ik kreeg ineens heel erge buikpijn. Lag echt te kronkelen in mijn bed. Bleek dat ik te weinig gedronken had die ochtend en daardoor liep mijn stoma niet goed. Meteen een goeie les om te zorgen dat ik voortaan altijd op mijn vochthuishouding moest letten.

Ik werd opgehaald door mijn man en mijn pa. Grappig om te zien hoe 2 mannen jouw spulletjes bij elkaar zoeken en hoe dat in een tas gepropt wordt. Een heel andere manier dan wanneer ik het zelf had gedaan.
Ik nam uitgebreid afscheid van de verpleegkundigen die mij zo goed verzorgd en begeleid hadden en mijn 10-miljoen vragen beantwoord hadden. Allemaal kanjers, stuk voor stuk. Opmerkelijk was dat bij het invullen van een tevredenheidsonderzoek, ik tegen de verpleegkundige zei dat ik zoveel aandacht had gehad. Waarop zei antwoordde: Dat was nodig. Al deze geweldige mensen hebben mij geholpen om die duizelingwekkende achtbaanrit van 8 weken tot een goed einde te brengen.

Toen ik eindelijk achterin de auto 'hing' met een kussen tussen mijn buik en de autogordel heb ik heel onderweg meegezongen met de radio. Oh wat had ik dat gemist....muziek luisteren. Mijn hele gemoedstoestand kan veranderen door een mooi liedje. Ik word gewoon blij van muziek.

Bijna thuis kwamen de tranen. De emotie die je voelt als je na al die weken weer door je eigen stad rijdt en je eigen huisje binnenkomt. Bijna niet te omschrijven. Ik was weer THUIS bij mijn dierbaren.......

Eén van de hits uit die periode was van Dido. Deze zin sprak mij aan:
I won't put my hands up and surrender!!

8 weken ziekenhuis: eindelijk verbetering

Na die tweede operatie kwam er eindelijk verbetering in mijn toestand. Ik liet die slang in mijn maag er niet voortijdig uithalen deze keer. Ik zag er zelfs voordelen van. Eén van de verpleegster verpulverde mijn medicijnen en die werden rechtstreeks via het slangetje mijn maag in gepompt. Handig als slikken moeilijk gaat. Vlak na de operatie(s) krijg je geen eten. Ik kreeg een bekertje water en moest het daar twee uur mee volhouden. Na een paar dagen mocht ik.....siroop....wow wat een feest. Zo'n darmoperatie is niet niks natuurlijk, dus het duurt best lang voor je weer normaal kunt eten.

Ik weet nog goed dat ik met twee mannen op de kamer lag. Een zeurderig type tegenover mij en daarnaast een nuchtere mede-Brabander. Meneer 'Zeur' leek wedstrijdje te doen met meneer 'Brabander'. Wie het snelst opknapte na de operatie. Toen hij niet kon winnen ging meneer Zeur de zielepiet uithangen. Ik was zooooo zwak, maar wat heb ik die man uitgelachen samen met meneer 'Brabander'. Al geloof ik niet dat meneer 'Zeur' het ooit gemerkt heeft. Was teveel met zichzelf bezig. Best gemeen, maar je had er bij moeten zijn..........niet te geloven zoveel zelfmedelijden....

Mijn lichamelijke conditie was 0,00. Ruim vijftien kilo afgevallen, geen spierkracht door tekort aan eiwitten en totaal geen weerstand. Ik was zo slap als een dweil. Ik had ook veel last van het grote litteken op mijn buik en vond mijn stoma vreselijk. Door alles wat ik de afgelopen periode had meegemaakt gaf ik zelf aan dat ik met iemand hierover wilde praten. En dat kon. Ik heb een paar keer een gesprek gehad met een maatschappelijk werkster. Zij vond dat ik het heel goed kon verwoorden en zag niet echt problemen. Maar verstandelijk verwerken is heel iets anders dan het emotionele gedeelte. Dat heeft echt zijn tijd nodig gehad.

De eerste keer dat ik een stukje ging lopen was met een rollator. Tot aan de deur en terug. Wat voelde ik me bejaard. Van lieverlee ging het een klein beetje beter. Ik kan me nog herinneren dat meneer 'Brabander' en ik ineens van vloeibaar naar licht verteerbaar overgingen en een gepaneerd visje kregen. Dat was een hemels maal en een zeer aangename verrassing. Jammer dat ik na twee happen al vol zat.

In het ziekenhuis leef je een heel klein leventje. De maaltijden zijn belangrijk, het bezoek en ook de post. Ik kreeg op een geven moment 15 kaarten in één keer, waarvan er 12 van collega's waren. Ongelooflijk wat dat met je doet. Ik heb mijn ma gebeld, gevraagd of ze een kaart wilde kopen en heb met een bibberig handschrift een bedankkaart naar mijn collega's geschreven.

Inmiddels had ik ook wat gesprekken met de stoma-verpleegkundige gehad. Zij was het die tegen mij zei: Weet u wel hoe ziek u was!! Toen wist ik dat ik echt door het oog van de naald was gekropen.

Ik heb zoveel gedachten in mijn hoofd op dit moment, dat ik even een eind brei aan dit blogje. Geen verdrietige gedachten, maar eerder een warboel aan herinneringen. Zie uit die warboel maar eens een samenhangend verhaal te krijgen. Dus.......tot later.......

DirkJan-strip gevonden op www

8 weken ziekenhuis, de operatie (en nog één)

We gaan verder........

Toch wonderlijk dat de artsen in Rotterdam WEL zagen hoe ziek ik was en binnen 24 uur beslist hadden dat ik met spoed geopereerd moest worden. Nu is 'spoed' een betrekkelijk woord. Als er meerdere spoedoperaties op het programma staan, dan schuif jij gewoon achteraan. Vandaar dat ik vanaf 's middags rond een uur of twaalf tot 's nachts half 2 moest wachten tot ik uiteindelijk aan de beurt was. En dat was heeeeeeeeeeel lang. Vooral omdat mijn man uiteindelijk toch naar huis ging. Dat was beter voor de kinderen en hij mocht gewoon  bellen als hij iets wilde weten en hij zou gebeld worden op het moment dat ik gehaald werd voor de operatie en ook als de operatie klaar was. Ik denk dat deze dertieneneenhalf uur voor mij de angstigste uren van mijn leven zijn geweest. Zo vreselijk ziek zo'n zware operatie ondergaan, ik zag er geen heil in....

Ik weet niet hoelang de operatie geduurd heeft. Wat ik wel weet is dat ik met een nachtmerrie uit de narcose wakker werd. Had in die nachtmerrie slaande ruzie met een verpleger uit het andere ziekenhuis. Heel raar. Ik was heel erg onrustig op de verkoeverkamer. Wilde naar een gewone kamer, maar kon het niet zeggen. Weer veel vage flarden.

Ik kwam op een 'zware' kamer te liggen met een ernstig zieke man naast mij en een even zo zieke vrouw schuin tegenover. Ze hadden bij mij een morfine-pijnpomp aangesloten waar ik iedere zoveel minuten (of kwartier??) op kon drukken om een 'shotje pijnstiller' te krijgen. Daar maakte ik gretig gebruik van. Niet omdat ik pijn had. Ik wilde in een roes, omdat de werkelijkheid op dat moment te moeilijk was om te accepteren. Er was alleen een klein probleempje....ik ging een beetje trippen. Had een rare nachtmerrie en was heel angstig. Belde continu de verpleging en wilde dat ze bij me bleven. Dat kon natuurlijk niet. Omdat ik een beetje raar bleef doen, ben ik naar een 'lichtere' kamer verhuisd met minder zieke patiënten. Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik niet zo goed tegen die morfine kon en heb de drukknop ver weg gelegd. Toen hebben ze die pomp maar verwijderd.

Om overtollige maagsappen af te voeren had ik zo'n slang in mijn neus. Alleen kwam er niks uit. Omdat dat ding vreselijk irriteerde, hebben ze hem op mijn verzoek eerder uitgehaald dan de bedoeling was. Beetje dom, want ik kreeg een gigantische galaanval. Het ging sowieso niet zo lekker met mij. Het herstel ging veel te langzaam en ik bleef koorts houden. Toen heb ik de moed opgegeven. Zei tegen mijn ma dat ik niet meer wilde. Ik was op. Zo ziek en zwak en nog een handicap op de koop toe. Ik had eventjes geen vechtlust meer.

Gelukkig heb je dat niet voor het zeggen.
Omdat men bang was dat er vuil in mijn buikholte was achtergebleven, werd ik een tweede keer geopereerd. Dit was dinsdag 24 februari (2004) Ik werd weer middenin een nachtmerrie wakker. Weer die slang in mijn neus en weer kwam er niks uit. De buikholte was overigens schoon, dus daar had het niet aan gelegen. Toen na anderhalve dag een verpleegster die slang in mijn maag wat verschoof, kwamen er wel overtollige maagsappen uit. En daarna.....ging het eindelijk een beetje de goeie kant uit.....
Hèhè.....het herstel kon beginnen, maar er was nog een hele lange weg te gaan.

To be continued....

8 weken ziekenhuis, deel 2

Op donderdag, 19 februari (2004) werd ik per ambulance naar het Erasmus MC in Rotterdam vervoerd. De rit leek een eeuwigheid te duren. Mijn man en mijn vader gingen mee. Ik was zo vreselijk bang. Bij iedere kilometer was ik verder weg van mijn achterblijvende dierbaren niet wetend of ik het zou redden.

Daar in het Erasmus kwam ik rond het middaguur als 'nieuwe', doodzieke patiënt binnen en mijn klachten werden HEEL serieus genomen. Binnen een uur waren er een aantal arts-assistenten aan mijn bed geweest, was er bloed afgenomen en waren er röntgen-foto's gemaakt. Er werd nog een keer bloed afgenomen.....en nog een keer.....nog een keer enz......en toen kwam er een verpleegster zeggen dat de 'prik'-verpleegster (iedere afdeling heeft er één en die zijn heel kundig) niet meer durfde te komen. Er moest voor de 5e keer bloed afgenomen worden. Hoe ziek ik ook was, ik vond het toch wel grappig dat deze mevrouw het zò erg vond om mij telkens lek te prikken, dat ze niet meer op de kamer durfde te komen. Terwijl zij gewoon haar werk deed. Gelukkig kon ik haar geruststellen dat ik het niet erg vond en heb ik ook geen naalden-fobie.

Talloze onderzoeken later, zeker 4 keer röntgen en na een onrustige nacht kwam op het eind van de volgende ochtend de chirurg langs. Er werd nog een keer op mijn buik getikt en geklopt en hij liet hem als een drilpudding trillen met de vraag waar de pijn zat. Die zat overal, waarschijnlijk zat ik heel dicht tegen een darmperforatie aan omdat de darmwand te erg aangetast was door de ontsteking. Toen viel de beslissing: spoedoperatie!!! In het gunstigste geval zou ik een tijdelijk stoma krijgen zodat eventueel de rest van de dikke darm kon herstellen. In het ongunstigste geval......afijn, we weten wat het geworden is.

Ik heb naar huis gebeld, ik weet dat mijn man en mijn vader nog zijn geweest.Maar voor de rest zijn het vage flarden van herinneringen. Mijn moeder bleef bij de kinderen. Was haar wel toevertrouwd, want zij was altijd al oppas-oma. De kinderen hadden die dag carnavalsoptocht op school en de oudste zat in de Raad van Elf. Later heb ik gehoord dat hij het heel moeilijk had. Hadden de jongens sowieso moeten huilen tussen de middag. Dochter droeg haar verdrietjes in stilte, dat bleek vele maanden later.

Het werd een hele lange dag van wachten. Er kwam een stoma-verpleegkundige langs en er werden markeringen op mijn buik gezet. Ze plaatsen liever geen stoma in een huidplooi. Ik kon niet meer rechtop zitten dus er werd op goed geluk afgetekend. Ik wist niks van stoma's, maar was te ziek om er vragen over te kunnen stellen. Voor mijn gevoel zat ik in een nachtmerrie of een slecht gemaakte horrorfilm. Had weinig hoop dat ik in mijn zeer verzwakte toestand zo'n zware operatie zou overleven. Mijn man ging uiteindelijk naar huis, omdat niet bekend was hoe laat ik geopereerd zou worden. Was een heel emotioneel afscheid......

Ik moet weer een pauze inlassen. Wil nog even kwijt dat ik in de nacht van vrijdag op zaterdag om half 2 gehaald werd voor de operatie. Later meer hierover.
Bedankt voor alle lieve, begripvolle reacties op deel 1 van dit verhaal. Nog 1 ding: ik ben niet zielig en ook niet uit op medelijden, maar dat snappen jullie gelukkig. Ik moet gewoon mijn verhaal kwijt.

8 weken ziekenhuis, deel 1

Toen de diagnose colitis ulcerosa uit de scopie naar voren kwam, 'mocht' ik dus in het ziekenhuis blijven. Dit was op dinsdag 13 januari. De behandeling werd meteen gestart. Die eerste nacht bracht ik op dagopname door, omdat er geen plaats was op de afdeling. De volgende dag kwam ik op een kamer waar twee mannen chemo kregen. De middenvleugel van het ziekenhuis werd gerenoveerd. Vandaar dat 'intern' en 'chemo' door elkaar lag. Was een zware dag/nacht. Ik met mijn 40 graden koorts, om de haverklap met kramp naar de wc, weg van mijn jonge gezin en geen aanspraak. Konden die mannen niks aan doen natuurlijk. Toch was ik blij dat op een andere kamer een plekje vrij kwam. Na een dag of 5 begon ik kortademig te worden. Ik gaf dit wel aan, maar niet al te nadrukkelijk. Vooral omdat de internist vond dat ik na een week wel naar huis mocht. De behandeling zou poliklinisch worden voortgezet. Joepie...ik mocht naar huis......naar mijn gezinnetje.....

Dat joepie-gevoel duurde niet lang. Die nacht thuis had ik ondraaglijke pijnen in mijn rug en was ik vreselijk kortademig. Iedere beweging verergerde de pijn. De volgende ochtend de huisarts gebeld en die kwam tijdens zijn avondronde langs. Luisterde naar mijn longen en klopte op mijn rug. Zelfs ik kon horen dat het kloppen aan de rechterkant een heel ander geluid gaf. Vreemde gewaarwording. Ik moest terug naar het ziekenhuis. Daar werd ik weer ingeschreven en....kwam op hetzelfde bed te liggen. Na verschillende onderzoeken was het overduidelijk dat ik een longembolie had. Dit had de internist niet bij mij verwacht, vandaar dat er weinig aandacht was besteed aan mijn kortademigheid. Ik werd aan de bloedverdunners gezet en 1 van de medicijnen voor de colitis mocht ik niet meer. Alleen nog prednison.

De tijd kabbelde voort (lees: stond stil, want zo voelt ziekenhuisopname voor mij). Mijn dochter vroeg nog of ik wel op tijd voor haar (en tweelingbroers) verjaardag thuis zou zijn. Ja hoor, zei ik enthousiast, zeker ben ik op 10 maart thuis. Door de prednison had ik een enorme eetlust en dat was goed. Liet gehaktballen en porties nasi van thuis meebrengen en at zo ongeveer 4 grote maaltijden per dag. Alleen hielp het niet. De bloeduitslagen gaven aan dat ik te weinig eiwitten binnenkreeg. Ik werd op een eiwitrijk dieet gezet. Toen dat nog niet hielp kreeg ik bijvoeding via een neussonde. En daar ging het mis. 's Nachts kreeg ik flessen eiwitrijke zooi rechtstreeks in mijn maag gepompt en wat ik ook zei, niemand geloofde dat ik veel meer krampen en diarree had dan voorheen. Ik leek wel allergisch voor dat spul, maar er werd niet naar mij geluisterd. Tot overmaat van ramp zette mijn keel op (lijkt toch op iets allergisch) en verdween mijn 'normale' eetlust volledig. Na een week kon ik bijna niet meer slikken, niet meer normaal eten en voelde ik mij veel beroerder dan vòòr de sonde-voeding. Ik eiste dat die slang verwijderd werd in de hoop dat ik dan weer normaal kon gaan eten. Hij werd eruit gehaald, maar helaas kwam de eetlust niet meer terug. Ik werd alsmaar zieker ondanks dat de dosis prednison verhoogd werd. Die oetlul (sorry) van een internist kwam zeggen dat de bloeduitslagen gunstig waren en op de röntgenfoto hele schone stukken (ontstekingsvrije) darm te zien waren. Op mijn vraag waarom ik mij dan nog zo beroerd voelde zei hij: U moet weer gaan eten mevrouw G.oorden!! Maar ik KON niet eten, ik was veel te ziek.

Ik voelde dat het verplegend personeel mij een aanstelster vonden. Ik stond zo machteloos. Had niet meer de kracht om mezelf te wassen en niemand geloofde het. Ik was aan het wegglijden en werd heel bang. Heb verschillende keren tegen mijn man gezegd dat ik dacht dat ik het ziekenhuis niet meer levend uit zou komen. Nadat mijn toenmalige buurvrouw op bezoek was geweest en zij heel erg geschrokken was van mijn toestand heeft zij mijn man doen inzien dat hij de internist moest bellen om een 'second opion' te eisen. De internist kwam zelf vertellen dat hij mij naar Rotterdam stuurde, omdat hij niet meer wist wat hij verder nog kon doen. Liet achterwege dat mijn man een heel boos telefoontje had gepleegd. Ik kwam er overigens maanden later pas achter hoe mijn 'transfer' tot stand was gekomen. Op donderdag 19 februari (na ruim 5 weken) werd ik naar Rotterdam vervoerd, nadat daags tevoren veel mensen afscheid van mij hadden genomen. Zij hadden net als ik het gevoel dat dit mijn laatste reis zou worden.........

Hier las ik een pauze in, want het opschrijven van dit alles brengt het verdriet, de onmacht en de boosheid weer terug. Die raak ik maar niet kwijt........
Dat een arts naar bloeduitslagen kijkt en NIET naar de toestand van de patiënt...het is toch ongelooflijk. Ze hadden me daar gewoon dood laten gaan.

Get it over with.....

Wat in mijn hoofd zit, moet er uit dus ik zet mijzelf op mijn stoel voor de pc en ga maar eens aan de 'schrijf'.
Ik ben deze blog gestart om mijn andere kant te laten zien. Mijn duistere, donkere kant.......
hahaha.......GEINTJE!!

Nee, natuurlijk niet. Ik kijk wel eens donker, maar heb echt geen duistere kant. Dit wordt mijn serieuzere blog en ik begin nu alweer met flauwekul. Beter effe focussen, al vind ik het wel een beetje eng. Want ik ga met mijn billen bloot. Ehhh...figuurlijk natuurlijk!!!
Ik ga vertellen over mijn handicap en hoe dat zo gekomen is....

Sinds februari 2004 ben ik stomapatiënt. Er zijn verschillende soorten stoma's, maar ik heb een ileostoma. Een ileostoma is een stoma van de dunne darm. Het wordt afgeplakt met een stomazakje en daarin wordt mijn ontlasting opgevangen. Toen dit alles zich afspeelde in 2004 was dat een enorme schok voor mij. Ik dacht echt dat mijn leven zoals ik het kende voorbij was. Wie wil er nou een poepzak op zijn/haar buik? Maar ja, het alternatief was erger. Als ik niet was geopereerd, was ik er nu niet meer geweest.

De ziekte die dit alles veroorzaakt heeft is colitis ulcerosa (cu). Een ontstekingsziekte aan de dikke darm. Meestal is het een chronisch voortslepende ziekte met opvlammingen en rustige periodes. Ondanks dat ik in de jaren voorafgaande aan deze diagnose wel eens darmproblemen heb gehad, is dat nooit herkend als cu. Misschien waren de symptomen niet heftig genoeg. Maar halverwege december 2003 kreeg ik vreselijke darmklachten met ernstige diarree. Het sleepte zich voort tot rond de jaarwisseling en ik heb toen verschillende malen de huisarts geraadpleegd. Op vrijdag 9 januari belde ik jankend van de pijn voor de zoveelste keer de huisarts. Hij nam het zeer serieus en regelde voor die maandag een afspraak bij de internist. Waarom die datum zo goed in mijn hoofd zit? Ik ben op 10 januari jarig. In dat jaar werd ik 40 en ik lag met hoge koorts te kronkelen in de bank en moest zelfs van een slokje water naar het toilet hollen. Die maandag ben ik onderzocht bij de internist en ik moest de volgende dag een endoscopie laten doen. Jeweetwel....dan gaan ze met zo'n slangetje in je r**t. Tot overmaat van ramp kreeg oudste zoon die dinsdagochtend een ongeluk onderweg naar school. Grote paniek. Uiteindelijk viel alles mee al moest hij wel in het ziekenhuis blijven. Hetzelfde ziekenhuis waar ik 's middags mijn scopie kreeg. En wat denk je.....ik mocht ook blijven. De cu zou meteen behandeld worden en ik werd aan de prednison en nog wat anders gezet (weetnietmeerwat) Infuus om het vochtverlies te compenseren. Hier begon mijn 8 weken durende ziekenhuisperiode. Even in een 'nutshell'. Vijfenhalve week in het éne ziekenhuis waar ik steeds zieker werd en wat niet onderkend werd. Na een boos telefoontje van mijn echtgenoot naar de internist werd ik in vreselijk verzwakte toestand vervoerd naar het Erasmus MC (het vroegere Dijkzigt) in Rotterdam voor een second opinion. Daar hadden ze binnen 24 uur beslist dat ik met spoed geopereerd moest worden en die zieke dikke darm er uit moest. En die operatie heeft mijn leven gered......
Over deze 8 weken en de woede en onmacht die ik daar nog over voel schrijf ik een ander keertje. Anders wordt het blogje zo lang en haakt iedereen af.........

afbeelding van internet

'Sjonke' verklaard

Tja....begin ik zomaar een blog erbij. Waarom??
Omdat ik ook wel wat persoonlijker dingen kwijt wil over mijzelf, maar dat niet tussen de 'Kronkels' vind passen. Mijn 'Kronkels'-blog is luchtig en niet zo serieus en dat past bij mij. En toch wil ik zo af en toe een andere kant van mij laten zien. Het blijft luchtig hoor en mijn schrijfsels blijven hapklare brokjes al zullen de onderwerpen hier iets anders zijn.

Ik ben 'Sjonke's Kronkels' begonnen omdat ik speciaal voor een collega een (grappig) verhaaltje had geschreven. Ik wilde dat graag op de interne werkblog hebben, maar die was niet meer actief. Een blog met maar 1 verhaaltje vond ik nogal zielig. Vandaar dat ik wat blogjes vanuit Hyves gekopieerd heb. Vulde leuk op. Maar daardoor is er eigenlijk nooit van gekomen om de naam 'Sjonke' te verklaren. Lijkt voor geen meter op mijn echte naam, Marion.

Toen ik nog een klein Marionneke was, noemde ik mijzelf volgens mijn pa en ma 'Sjonke'. Verklaart nog niet veel natuurlijk. Maar ik heb een theorie. Ik woon in het Brabantse en vermoedelijk heb ik het in dialect uitgesproken 'òòns Marionneke' verbasterd tot 'Sjonke'. Simpel eigenlijk........

 De foto is genomen in de woonkamer van de flat waar ik de eerste 20 jaar van mijn leven gewoond heb. Geweldig, die jaren '60 meubeltjes. We woonden 3 hoog in een portiekflat. De pop was gewonnen op de kermis (niet door mij hoor, ik mocht nog niet schieten) en had de naam 'Bella'.

Zo...het eerste blogje is gemaakt...er komt nog meer, maar ik weet niet wanneer...(hihi, dat rijmt)