Hiephoi, naar huis

Ik krijg die warboel maar niet uit elkaar dus ik sla de losse herinneringen over en begin met een blije gebeurtenis: te horen krijgen dat je naar huis mag.

Dat was voor mij heel onwerkelijk na alles wat ik meegemaakt had. Ik kreeg op vrijdag 5 maart (2004) van de chirurg te horen dat ik naar huis mocht.Maar daarmee was het nog niet geregeld. Er moesten allerlei voorzorgsmaatregelen genomen worden voordat ik daadwerkelijk naar huis zou mogen, want ik kon helemaal niks. Mijn operatiewond was ontstoken en moest thuis  2 x per dag verzorgd worden. Met het weekend voor de deur was het alle zeilen bijzetten om een 'hoog-laag' bed en badplank te regelen. Zou ik op de verjaardag van Daphne en Nils (10 maart) thuis zijn???? Het ging er om spannen...

De transferverpleegkundige heeft heel erg haar best gedaan om alles te regelen. Ze heeft zowat alle thuiszorginstanties in de regio gebeld en vond uiteindelijk Huispitaal die thuiszorg beschikbaar had op de tijdstippen die voor mij nodig waren. 's Ochtends om te helpen met douchen en wond verzorgen en in de vooravond nogmaals de wond spoelen. Oh ja, ik vergeet die vervelende, gemeen pijnlijke Fragmin-spuitjes die ik iedere dag toegediend kreeg omdat ik die longembolie erbij had gekregen. Moest thuis ook gebeuren. Van die rotprikjes alleen al zou je trauma's overhouden.....brrrrr.......
Mijn man had bij de kruisvereniging bed, badplank en po-stoel geregeld en de huiskamer 'verbouwd' zodat alles kon staan. Po-stoel was achteraf niet nodig geweest.

En toen brak DE DAG aan.....op dinsdag, 9 maart mocht ik echt naar huis. Beetje zenuwachtig was ik wel, want ik kon helemaal niks. Bijna ging het feest niet door, want ik kreeg ineens heel erge buikpijn. Lag echt te kronkelen in mijn bed. Bleek dat ik te weinig gedronken had die ochtend en daardoor liep mijn stoma niet goed. Meteen een goeie les om te zorgen dat ik voortaan altijd op mijn vochthuishouding moest letten.

Ik werd opgehaald door mijn man en mijn pa. Grappig om te zien hoe 2 mannen jouw spulletjes bij elkaar zoeken en hoe dat in een tas gepropt wordt. Een heel andere manier dan wanneer ik het zelf had gedaan.
Ik nam uitgebreid afscheid van de verpleegkundigen die mij zo goed verzorgd en begeleid hadden en mijn 10-miljoen vragen beantwoord hadden. Allemaal kanjers, stuk voor stuk. Opmerkelijk was dat bij het invullen van een tevredenheidsonderzoek, ik tegen de verpleegkundige zei dat ik zoveel aandacht had gehad. Waarop zei antwoordde: Dat was nodig. Al deze geweldige mensen hebben mij geholpen om die duizelingwekkende achtbaanrit van 8 weken tot een goed einde te brengen.

Toen ik eindelijk achterin de auto 'hing' met een kussen tussen mijn buik en de autogordel heb ik heel onderweg meegezongen met de radio. Oh wat had ik dat gemist....muziek luisteren. Mijn hele gemoedstoestand kan veranderen door een mooi liedje. Ik word gewoon blij van muziek.

Bijna thuis kwamen de tranen. De emotie die je voelt als je na al die weken weer door je eigen stad rijdt en je eigen huisje binnenkomt. Bijna niet te omschrijven. Ik was weer THUIS bij mijn dierbaren.......

Eén van de hits uit die periode was van Dido. Deze zin sprak mij aan:
I won't put my hands up and surrender!!

8 weken ziekenhuis: eindelijk verbetering

Na die tweede operatie kwam er eindelijk verbetering in mijn toestand. Ik liet die slang in mijn maag er niet voortijdig uithalen deze keer. Ik zag er zelfs voordelen van. Eén van de verpleegster verpulverde mijn medicijnen en die werden rechtstreeks via het slangetje mijn maag in gepompt. Handig als slikken moeilijk gaat. Vlak na de operatie(s) krijg je geen eten. Ik kreeg een bekertje water en moest het daar twee uur mee volhouden. Na een paar dagen mocht ik.....siroop....wow wat een feest. Zo'n darmoperatie is niet niks natuurlijk, dus het duurt best lang voor je weer normaal kunt eten.

Ik weet nog goed dat ik met twee mannen op de kamer lag. Een zeurderig type tegenover mij en daarnaast een nuchtere mede-Brabander. Meneer 'Zeur' leek wedstrijdje te doen met meneer 'Brabander'. Wie het snelst opknapte na de operatie. Toen hij niet kon winnen ging meneer Zeur de zielepiet uithangen. Ik was zooooo zwak, maar wat heb ik die man uitgelachen samen met meneer 'Brabander'. Al geloof ik niet dat meneer 'Zeur' het ooit gemerkt heeft. Was teveel met zichzelf bezig. Best gemeen, maar je had er bij moeten zijn..........niet te geloven zoveel zelfmedelijden....

Mijn lichamelijke conditie was 0,00. Ruim vijftien kilo afgevallen, geen spierkracht door tekort aan eiwitten en totaal geen weerstand. Ik was zo slap als een dweil. Ik had ook veel last van het grote litteken op mijn buik en vond mijn stoma vreselijk. Door alles wat ik de afgelopen periode had meegemaakt gaf ik zelf aan dat ik met iemand hierover wilde praten. En dat kon. Ik heb een paar keer een gesprek gehad met een maatschappelijk werkster. Zij vond dat ik het heel goed kon verwoorden en zag niet echt problemen. Maar verstandelijk verwerken is heel iets anders dan het emotionele gedeelte. Dat heeft echt zijn tijd nodig gehad.

De eerste keer dat ik een stukje ging lopen was met een rollator. Tot aan de deur en terug. Wat voelde ik me bejaard. Van lieverlee ging het een klein beetje beter. Ik kan me nog herinneren dat meneer 'Brabander' en ik ineens van vloeibaar naar licht verteerbaar overgingen en een gepaneerd visje kregen. Dat was een hemels maal en een zeer aangename verrassing. Jammer dat ik na twee happen al vol zat.

In het ziekenhuis leef je een heel klein leventje. De maaltijden zijn belangrijk, het bezoek en ook de post. Ik kreeg op een geven moment 15 kaarten in één keer, waarvan er 12 van collega's waren. Ongelooflijk wat dat met je doet. Ik heb mijn ma gebeld, gevraagd of ze een kaart wilde kopen en heb met een bibberig handschrift een bedankkaart naar mijn collega's geschreven.

Inmiddels had ik ook wat gesprekken met de stoma-verpleegkundige gehad. Zij was het die tegen mij zei: Weet u wel hoe ziek u was!! Toen wist ik dat ik echt door het oog van de naald was gekropen.

Ik heb zoveel gedachten in mijn hoofd op dit moment, dat ik even een eind brei aan dit blogje. Geen verdrietige gedachten, maar eerder een warboel aan herinneringen. Zie uit die warboel maar eens een samenhangend verhaal te krijgen. Dus.......tot later.......

DirkJan-strip gevonden op www

8 weken ziekenhuis, de operatie (en nog één)

We gaan verder........

Toch wonderlijk dat de artsen in Rotterdam WEL zagen hoe ziek ik was en binnen 24 uur beslist hadden dat ik met spoed geopereerd moest worden. Nu is 'spoed' een betrekkelijk woord. Als er meerdere spoedoperaties op het programma staan, dan schuif jij gewoon achteraan. Vandaar dat ik vanaf 's middags rond een uur of twaalf tot 's nachts half 2 moest wachten tot ik uiteindelijk aan de beurt was. En dat was heeeeeeeeeeel lang. Vooral omdat mijn man uiteindelijk toch naar huis ging. Dat was beter voor de kinderen en hij mocht gewoon  bellen als hij iets wilde weten en hij zou gebeld worden op het moment dat ik gehaald werd voor de operatie en ook als de operatie klaar was. Ik denk dat deze dertieneneenhalf uur voor mij de angstigste uren van mijn leven zijn geweest. Zo vreselijk ziek zo'n zware operatie ondergaan, ik zag er geen heil in....

Ik weet niet hoelang de operatie geduurd heeft. Wat ik wel weet is dat ik met een nachtmerrie uit de narcose wakker werd. Had in die nachtmerrie slaande ruzie met een verpleger uit het andere ziekenhuis. Heel raar. Ik was heel erg onrustig op de verkoeverkamer. Wilde naar een gewone kamer, maar kon het niet zeggen. Weer veel vage flarden.

Ik kwam op een 'zware' kamer te liggen met een ernstig zieke man naast mij en een even zo zieke vrouw schuin tegenover. Ze hadden bij mij een morfine-pijnpomp aangesloten waar ik iedere zoveel minuten (of kwartier??) op kon drukken om een 'shotje pijnstiller' te krijgen. Daar maakte ik gretig gebruik van. Niet omdat ik pijn had. Ik wilde in een roes, omdat de werkelijkheid op dat moment te moeilijk was om te accepteren. Er was alleen een klein probleempje....ik ging een beetje trippen. Had een rare nachtmerrie en was heel angstig. Belde continu de verpleging en wilde dat ze bij me bleven. Dat kon natuurlijk niet. Omdat ik een beetje raar bleef doen, ben ik naar een 'lichtere' kamer verhuisd met minder zieke patiënten. Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik niet zo goed tegen die morfine kon en heb de drukknop ver weg gelegd. Toen hebben ze die pomp maar verwijderd.

Om overtollige maagsappen af te voeren had ik zo'n slang in mijn neus. Alleen kwam er niks uit. Omdat dat ding vreselijk irriteerde, hebben ze hem op mijn verzoek eerder uitgehaald dan de bedoeling was. Beetje dom, want ik kreeg een gigantische galaanval. Het ging sowieso niet zo lekker met mij. Het herstel ging veel te langzaam en ik bleef koorts houden. Toen heb ik de moed opgegeven. Zei tegen mijn ma dat ik niet meer wilde. Ik was op. Zo ziek en zwak en nog een handicap op de koop toe. Ik had eventjes geen vechtlust meer.

Gelukkig heb je dat niet voor het zeggen.
Omdat men bang was dat er vuil in mijn buikholte was achtergebleven, werd ik een tweede keer geopereerd. Dit was dinsdag 24 februari (2004) Ik werd weer middenin een nachtmerrie wakker. Weer die slang in mijn neus en weer kwam er niks uit. De buikholte was overigens schoon, dus daar had het niet aan gelegen. Toen na anderhalve dag een verpleegster die slang in mijn maag wat verschoof, kwamen er wel overtollige maagsappen uit. En daarna.....ging het eindelijk een beetje de goeie kant uit.....
Hèhè.....het herstel kon beginnen, maar er was nog een hele lange weg te gaan.

To be continued....

8 weken ziekenhuis, deel 2

Op donderdag, 19 februari (2004) werd ik per ambulance naar het Erasmus MC in Rotterdam vervoerd. De rit leek een eeuwigheid te duren. Mijn man en mijn vader gingen mee. Ik was zo vreselijk bang. Bij iedere kilometer was ik verder weg van mijn achterblijvende dierbaren niet wetend of ik het zou redden.

Daar in het Erasmus kwam ik rond het middaguur als 'nieuwe', doodzieke patiënt binnen en mijn klachten werden HEEL serieus genomen. Binnen een uur waren er een aantal arts-assistenten aan mijn bed geweest, was er bloed afgenomen en waren er röntgen-foto's gemaakt. Er werd nog een keer bloed afgenomen.....en nog een keer.....nog een keer enz......en toen kwam er een verpleegster zeggen dat de 'prik'-verpleegster (iedere afdeling heeft er één en die zijn heel kundig) niet meer durfde te komen. Er moest voor de 5e keer bloed afgenomen worden. Hoe ziek ik ook was, ik vond het toch wel grappig dat deze mevrouw het zò erg vond om mij telkens lek te prikken, dat ze niet meer op de kamer durfde te komen. Terwijl zij gewoon haar werk deed. Gelukkig kon ik haar geruststellen dat ik het niet erg vond en heb ik ook geen naalden-fobie.

Talloze onderzoeken later, zeker 4 keer röntgen en na een onrustige nacht kwam op het eind van de volgende ochtend de chirurg langs. Er werd nog een keer op mijn buik getikt en geklopt en hij liet hem als een drilpudding trillen met de vraag waar de pijn zat. Die zat overal, waarschijnlijk zat ik heel dicht tegen een darmperforatie aan omdat de darmwand te erg aangetast was door de ontsteking. Toen viel de beslissing: spoedoperatie!!! In het gunstigste geval zou ik een tijdelijk stoma krijgen zodat eventueel de rest van de dikke darm kon herstellen. In het ongunstigste geval......afijn, we weten wat het geworden is.

Ik heb naar huis gebeld, ik weet dat mijn man en mijn vader nog zijn geweest.Maar voor de rest zijn het vage flarden van herinneringen. Mijn moeder bleef bij de kinderen. Was haar wel toevertrouwd, want zij was altijd al oppas-oma. De kinderen hadden die dag carnavalsoptocht op school en de oudste zat in de Raad van Elf. Later heb ik gehoord dat hij het heel moeilijk had. Hadden de jongens sowieso moeten huilen tussen de middag. Dochter droeg haar verdrietjes in stilte, dat bleek vele maanden later.

Het werd een hele lange dag van wachten. Er kwam een stoma-verpleegkundige langs en er werden markeringen op mijn buik gezet. Ze plaatsen liever geen stoma in een huidplooi. Ik kon niet meer rechtop zitten dus er werd op goed geluk afgetekend. Ik wist niks van stoma's, maar was te ziek om er vragen over te kunnen stellen. Voor mijn gevoel zat ik in een nachtmerrie of een slecht gemaakte horrorfilm. Had weinig hoop dat ik in mijn zeer verzwakte toestand zo'n zware operatie zou overleven. Mijn man ging uiteindelijk naar huis, omdat niet bekend was hoe laat ik geopereerd zou worden. Was een heel emotioneel afscheid......

Ik moet weer een pauze inlassen. Wil nog even kwijt dat ik in de nacht van vrijdag op zaterdag om half 2 gehaald werd voor de operatie. Later meer hierover.
Bedankt voor alle lieve, begripvolle reacties op deel 1 van dit verhaal. Nog 1 ding: ik ben niet zielig en ook niet uit op medelijden, maar dat snappen jullie gelukkig. Ik moet gewoon mijn verhaal kwijt.