Hiephoi, naar huis

Ik krijg die warboel maar niet uit elkaar dus ik sla de losse herinneringen over en begin met een blije gebeurtenis: te horen krijgen dat je naar huis mag.

Dat was voor mij heel onwerkelijk na alles wat ik meegemaakt had. Ik kreeg op vrijdag 5 maart (2004) van de chirurg te horen dat ik naar huis mocht.Maar daarmee was het nog niet geregeld. Er moesten allerlei voorzorgsmaatregelen genomen worden voordat ik daadwerkelijk naar huis zou mogen, want ik kon helemaal niks. Mijn operatiewond was ontstoken en moest thuis  2 x per dag verzorgd worden. Met het weekend voor de deur was het alle zeilen bijzetten om een 'hoog-laag' bed en badplank te regelen. Zou ik op de verjaardag van Daphne en Nils (10 maart) thuis zijn???? Het ging er om spannen...

De transferverpleegkundige heeft heel erg haar best gedaan om alles te regelen. Ze heeft zowat alle thuiszorginstanties in de regio gebeld en vond uiteindelijk Huispitaal die thuiszorg beschikbaar had op de tijdstippen die voor mij nodig waren. 's Ochtends om te helpen met douchen en wond verzorgen en in de vooravond nogmaals de wond spoelen. Oh ja, ik vergeet die vervelende, gemeen pijnlijke Fragmin-spuitjes die ik iedere dag toegediend kreeg omdat ik die longembolie erbij had gekregen. Moest thuis ook gebeuren. Van die rotprikjes alleen al zou je trauma's overhouden.....brrrrr.......
Mijn man had bij de kruisvereniging bed, badplank en po-stoel geregeld en de huiskamer 'verbouwd' zodat alles kon staan. Po-stoel was achteraf niet nodig geweest.

En toen brak DE DAG aan.....op dinsdag, 9 maart mocht ik echt naar huis. Beetje zenuwachtig was ik wel, want ik kon helemaal niks. Bijna ging het feest niet door, want ik kreeg ineens heel erge buikpijn. Lag echt te kronkelen in mijn bed. Bleek dat ik te weinig gedronken had die ochtend en daardoor liep mijn stoma niet goed. Meteen een goeie les om te zorgen dat ik voortaan altijd op mijn vochthuishouding moest letten.

Ik werd opgehaald door mijn man en mijn pa. Grappig om te zien hoe 2 mannen jouw spulletjes bij elkaar zoeken en hoe dat in een tas gepropt wordt. Een heel andere manier dan wanneer ik het zelf had gedaan.
Ik nam uitgebreid afscheid van de verpleegkundigen die mij zo goed verzorgd en begeleid hadden en mijn 10-miljoen vragen beantwoord hadden. Allemaal kanjers, stuk voor stuk. Opmerkelijk was dat bij het invullen van een tevredenheidsonderzoek, ik tegen de verpleegkundige zei dat ik zoveel aandacht had gehad. Waarop zei antwoordde: Dat was nodig. Al deze geweldige mensen hebben mij geholpen om die duizelingwekkende achtbaanrit van 8 weken tot een goed einde te brengen.

Toen ik eindelijk achterin de auto 'hing' met een kussen tussen mijn buik en de autogordel heb ik heel onderweg meegezongen met de radio. Oh wat had ik dat gemist....muziek luisteren. Mijn hele gemoedstoestand kan veranderen door een mooi liedje. Ik word gewoon blij van muziek.

Bijna thuis kwamen de tranen. De emotie die je voelt als je na al die weken weer door je eigen stad rijdt en je eigen huisje binnenkomt. Bijna niet te omschrijven. Ik was weer THUIS bij mijn dierbaren.......

Eén van de hits uit die periode was van Dido. Deze zin sprak mij aan:
I won't put my hands up and surrender!!