8 weken ziekenhuis, de operatie (en nog één)

We gaan verder........

Toch wonderlijk dat de artsen in Rotterdam WEL zagen hoe ziek ik was en binnen 24 uur beslist hadden dat ik met spoed geopereerd moest worden. Nu is 'spoed' een betrekkelijk woord. Als er meerdere spoedoperaties op het programma staan, dan schuif jij gewoon achteraan. Vandaar dat ik vanaf 's middags rond een uur of twaalf tot 's nachts half 2 moest wachten tot ik uiteindelijk aan de beurt was. En dat was heeeeeeeeeeel lang. Vooral omdat mijn man uiteindelijk toch naar huis ging. Dat was beter voor de kinderen en hij mocht gewoon  bellen als hij iets wilde weten en hij zou gebeld worden op het moment dat ik gehaald werd voor de operatie en ook als de operatie klaar was. Ik denk dat deze dertieneneenhalf uur voor mij de angstigste uren van mijn leven zijn geweest. Zo vreselijk ziek zo'n zware operatie ondergaan, ik zag er geen heil in....

Ik weet niet hoelang de operatie geduurd heeft. Wat ik wel weet is dat ik met een nachtmerrie uit de narcose wakker werd. Had in die nachtmerrie slaande ruzie met een verpleger uit het andere ziekenhuis. Heel raar. Ik was heel erg onrustig op de verkoeverkamer. Wilde naar een gewone kamer, maar kon het niet zeggen. Weer veel vage flarden.

Ik kwam op een 'zware' kamer te liggen met een ernstig zieke man naast mij en een even zo zieke vrouw schuin tegenover. Ze hadden bij mij een morfine-pijnpomp aangesloten waar ik iedere zoveel minuten (of kwartier??) op kon drukken om een 'shotje pijnstiller' te krijgen. Daar maakte ik gretig gebruik van. Niet omdat ik pijn had. Ik wilde in een roes, omdat de werkelijkheid op dat moment te moeilijk was om te accepteren. Er was alleen een klein probleempje....ik ging een beetje trippen. Had een rare nachtmerrie en was heel angstig. Belde continu de verpleging en wilde dat ze bij me bleven. Dat kon natuurlijk niet. Omdat ik een beetje raar bleef doen, ben ik naar een 'lichtere' kamer verhuisd met minder zieke patiënten. Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik niet zo goed tegen die morfine kon en heb de drukknop ver weg gelegd. Toen hebben ze die pomp maar verwijderd.

Om overtollige maagsappen af te voeren had ik zo'n slang in mijn neus. Alleen kwam er niks uit. Omdat dat ding vreselijk irriteerde, hebben ze hem op mijn verzoek eerder uitgehaald dan de bedoeling was. Beetje dom, want ik kreeg een gigantische galaanval. Het ging sowieso niet zo lekker met mij. Het herstel ging veel te langzaam en ik bleef koorts houden. Toen heb ik de moed opgegeven. Zei tegen mijn ma dat ik niet meer wilde. Ik was op. Zo ziek en zwak en nog een handicap op de koop toe. Ik had eventjes geen vechtlust meer.

Gelukkig heb je dat niet voor het zeggen.
Omdat men bang was dat er vuil in mijn buikholte was achtergebleven, werd ik een tweede keer geopereerd. Dit was dinsdag 24 februari (2004) Ik werd weer middenin een nachtmerrie wakker. Weer die slang in mijn neus en weer kwam er niks uit. De buikholte was overigens schoon, dus daar had het niet aan gelegen. Toen na anderhalve dag een verpleegster die slang in mijn maag wat verschoof, kwamen er wel overtollige maagsappen uit. En daarna.....ging het eindelijk een beetje de goeie kant uit.....
Hèhè.....het herstel kon beginnen, maar er was nog een hele lange weg te gaan.

To be continued....