8 weken ziekenhuis, deel 1

Toen de diagnose colitis ulcerosa uit de scopie naar voren kwam, 'mocht' ik dus in het ziekenhuis blijven. Dit was op dinsdag 13 januari. De behandeling werd meteen gestart. Die eerste nacht bracht ik op dagopname door, omdat er geen plaats was op de afdeling. De volgende dag kwam ik op een kamer waar twee mannen chemo kregen. De middenvleugel van het ziekenhuis werd gerenoveerd. Vandaar dat 'intern' en 'chemo' door elkaar lag. Was een zware dag/nacht. Ik met mijn 40 graden koorts, om de haverklap met kramp naar de wc, weg van mijn jonge gezin en geen aanspraak. Konden die mannen niks aan doen natuurlijk. Toch was ik blij dat op een andere kamer een plekje vrij kwam. Na een dag of 5 begon ik kortademig te worden. Ik gaf dit wel aan, maar niet al te nadrukkelijk. Vooral omdat de internist vond dat ik na een week wel naar huis mocht. De behandeling zou poliklinisch worden voortgezet. Joepie...ik mocht naar huis......naar mijn gezinnetje.....

Dat joepie-gevoel duurde niet lang. Die nacht thuis had ik ondraaglijke pijnen in mijn rug en was ik vreselijk kortademig. Iedere beweging verergerde de pijn. De volgende ochtend de huisarts gebeld en die kwam tijdens zijn avondronde langs. Luisterde naar mijn longen en klopte op mijn rug. Zelfs ik kon horen dat het kloppen aan de rechterkant een heel ander geluid gaf. Vreemde gewaarwording. Ik moest terug naar het ziekenhuis. Daar werd ik weer ingeschreven en....kwam op hetzelfde bed te liggen. Na verschillende onderzoeken was het overduidelijk dat ik een longembolie had. Dit had de internist niet bij mij verwacht, vandaar dat er weinig aandacht was besteed aan mijn kortademigheid. Ik werd aan de bloedverdunners gezet en 1 van de medicijnen voor de colitis mocht ik niet meer. Alleen nog prednison.

De tijd kabbelde voort (lees: stond stil, want zo voelt ziekenhuisopname voor mij). Mijn dochter vroeg nog of ik wel op tijd voor haar (en tweelingbroers) verjaardag thuis zou zijn. Ja hoor, zei ik enthousiast, zeker ben ik op 10 maart thuis. Door de prednison had ik een enorme eetlust en dat was goed. Liet gehaktballen en porties nasi van thuis meebrengen en at zo ongeveer 4 grote maaltijden per dag. Alleen hielp het niet. De bloeduitslagen gaven aan dat ik te weinig eiwitten binnenkreeg. Ik werd op een eiwitrijk dieet gezet. Toen dat nog niet hielp kreeg ik bijvoeding via een neussonde. En daar ging het mis. 's Nachts kreeg ik flessen eiwitrijke zooi rechtstreeks in mijn maag gepompt en wat ik ook zei, niemand geloofde dat ik veel meer krampen en diarree had dan voorheen. Ik leek wel allergisch voor dat spul, maar er werd niet naar mij geluisterd. Tot overmaat van ramp zette mijn keel op (lijkt toch op iets allergisch) en verdween mijn 'normale' eetlust volledig. Na een week kon ik bijna niet meer slikken, niet meer normaal eten en voelde ik mij veel beroerder dan vòòr de sonde-voeding. Ik eiste dat die slang verwijderd werd in de hoop dat ik dan weer normaal kon gaan eten. Hij werd eruit gehaald, maar helaas kwam de eetlust niet meer terug. Ik werd alsmaar zieker ondanks dat de dosis prednison verhoogd werd. Die oetlul (sorry) van een internist kwam zeggen dat de bloeduitslagen gunstig waren en op de röntgenfoto hele schone stukken (ontstekingsvrije) darm te zien waren. Op mijn vraag waarom ik mij dan nog zo beroerd voelde zei hij: U moet weer gaan eten mevrouw G.oorden!! Maar ik KON niet eten, ik was veel te ziek.

Ik voelde dat het verplegend personeel mij een aanstelster vonden. Ik stond zo machteloos. Had niet meer de kracht om mezelf te wassen en niemand geloofde het. Ik was aan het wegglijden en werd heel bang. Heb verschillende keren tegen mijn man gezegd dat ik dacht dat ik het ziekenhuis niet meer levend uit zou komen. Nadat mijn toenmalige buurvrouw op bezoek was geweest en zij heel erg geschrokken was van mijn toestand heeft zij mijn man doen inzien dat hij de internist moest bellen om een 'second opion' te eisen. De internist kwam zelf vertellen dat hij mij naar Rotterdam stuurde, omdat hij niet meer wist wat hij verder nog kon doen. Liet achterwege dat mijn man een heel boos telefoontje had gepleegd. Ik kwam er overigens maanden later pas achter hoe mijn 'transfer' tot stand was gekomen. Op donderdag 19 februari (na ruim 5 weken) werd ik naar Rotterdam vervoerd, nadat daags tevoren veel mensen afscheid van mij hadden genomen. Zij hadden net als ik het gevoel dat dit mijn laatste reis zou worden.........

Hier las ik een pauze in, want het opschrijven van dit alles brengt het verdriet, de onmacht en de boosheid weer terug. Die raak ik maar niet kwijt........
Dat een arts naar bloeduitslagen kijkt en NIET naar de toestand van de patiënt...het is toch ongelooflijk. Ze hadden me daar gewoon dood laten gaan.