8 weken ziekenhuis, deel 2

Op donderdag, 19 februari (2004) werd ik per ambulance naar het Erasmus MC in Rotterdam vervoerd. De rit leek een eeuwigheid te duren. Mijn man en mijn vader gingen mee. Ik was zo vreselijk bang. Bij iedere kilometer was ik verder weg van mijn achterblijvende dierbaren niet wetend of ik het zou redden.

Daar in het Erasmus kwam ik rond het middaguur als 'nieuwe', doodzieke patiënt binnen en mijn klachten werden HEEL serieus genomen. Binnen een uur waren er een aantal arts-assistenten aan mijn bed geweest, was er bloed afgenomen en waren er röntgen-foto's gemaakt. Er werd nog een keer bloed afgenomen.....en nog een keer.....nog een keer enz......en toen kwam er een verpleegster zeggen dat de 'prik'-verpleegster (iedere afdeling heeft er één en die zijn heel kundig) niet meer durfde te komen. Er moest voor de 5e keer bloed afgenomen worden. Hoe ziek ik ook was, ik vond het toch wel grappig dat deze mevrouw het zò erg vond om mij telkens lek te prikken, dat ze niet meer op de kamer durfde te komen. Terwijl zij gewoon haar werk deed. Gelukkig kon ik haar geruststellen dat ik het niet erg vond en heb ik ook geen naalden-fobie.

Talloze onderzoeken later, zeker 4 keer röntgen en na een onrustige nacht kwam op het eind van de volgende ochtend de chirurg langs. Er werd nog een keer op mijn buik getikt en geklopt en hij liet hem als een drilpudding trillen met de vraag waar de pijn zat. Die zat overal, waarschijnlijk zat ik heel dicht tegen een darmperforatie aan omdat de darmwand te erg aangetast was door de ontsteking. Toen viel de beslissing: spoedoperatie!!! In het gunstigste geval zou ik een tijdelijk stoma krijgen zodat eventueel de rest van de dikke darm kon herstellen. In het ongunstigste geval......afijn, we weten wat het geworden is.

Ik heb naar huis gebeld, ik weet dat mijn man en mijn vader nog zijn geweest.Maar voor de rest zijn het vage flarden van herinneringen. Mijn moeder bleef bij de kinderen. Was haar wel toevertrouwd, want zij was altijd al oppas-oma. De kinderen hadden die dag carnavalsoptocht op school en de oudste zat in de Raad van Elf. Later heb ik gehoord dat hij het heel moeilijk had. Hadden de jongens sowieso moeten huilen tussen de middag. Dochter droeg haar verdrietjes in stilte, dat bleek vele maanden later.

Het werd een hele lange dag van wachten. Er kwam een stoma-verpleegkundige langs en er werden markeringen op mijn buik gezet. Ze plaatsen liever geen stoma in een huidplooi. Ik kon niet meer rechtop zitten dus er werd op goed geluk afgetekend. Ik wist niks van stoma's, maar was te ziek om er vragen over te kunnen stellen. Voor mijn gevoel zat ik in een nachtmerrie of een slecht gemaakte horrorfilm. Had weinig hoop dat ik in mijn zeer verzwakte toestand zo'n zware operatie zou overleven. Mijn man ging uiteindelijk naar huis, omdat niet bekend was hoe laat ik geopereerd zou worden. Was een heel emotioneel afscheid......

Ik moet weer een pauze inlassen. Wil nog even kwijt dat ik in de nacht van vrijdag op zaterdag om half 2 gehaald werd voor de operatie. Later meer hierover.
Bedankt voor alle lieve, begripvolle reacties op deel 1 van dit verhaal. Nog 1 ding: ik ben niet zielig en ook niet uit op medelijden, maar dat snappen jullie gelukkig. Ik moet gewoon mijn verhaal kwijt.