Het thuisfront

Tijd voor de andere kant van het verhaal......hoe ging het thuis tijdens mijn 8 weken ziekenhuis.

Dat bleef allemaal zo goed mogelijk doordraaien. Mijn man probeerde in het begin nog wel met een aangepast rooster te werken. Later beginnen, zodat hij de kinderen op weg kon helpen naar school. En eerder naar huis zodat hij een potje kon koken. (Ja mensen....ik heb een man die kookt als hij niet hoeft te werken!!!!) Dat ging in het begin redelijk. Mijn ouders sprongen tussen de middag bij. Was heel vertrouwd, want mijn ma was altijd al oppas-oma bij mij thuis. Toen het langer ging duren en ik achteruit ging, heeft mijn man zich, op advies van zijn teamleider, ziek gemeld. De bedrijfsarts(arbo-arts) heeft hier nooit moeilijk over gedaan.

De kinderen hoefden niet iedere dag mee naar het ziekenhuis. Als ze huiswerk hadden, een feestje of naar de sport moesten, was opa er om hen weg te brengen of oma om bij hen thuis te blijven. Dat vond ik heel belangrijk. De kinderen moesten niet belast worden met verplichte bezoekjes en hun levens moesten zo normaal mogelijk door blijven gaan. Mijn ma heeft mijn huishouden volledig overgenomen. Poetsen, wassen, strijken. Alles liep gesmeerd. Ongelooflijk hoe ze dit allemaal voor elkaar kreeg. En wat ze hebben doorstaan toen ik ineens veel zieker werd en ook nog eens geopereerd moest worden. Ik heb zelf 3 kinderen en ze zijn me alledrie even dierbaar. Mijn ouders hebben alleen mij (en de 3 kleinkinderen natuurlijk) dus die mensen zijn door een hel gegaan.

Na mijn 'verhuizing' naar Rotterdam werden de dagen in strakke schema's opgedeeld. Manlief (mijn rots in de branding) had om half 5 het eten klaar zodat hij, en wie er die avond meeging, om 5 uur in de auto zat richting Rotterdam. Hij heeft sneeuw en ijzel getrotseerd en iedere dag kwam hij op bezoek. Ik had in het begin geen behoefte aan ander bezoek, zo ziek was ik. Als de kinderen op de kamer kwamen was ik altijd heel blij. Maar ik was ook heel blij als ze naar de familiekamer gingen om tv te kijken. Pas in de laatste week kon ik het aan om andere visite te ontvangen.

Later heb ik gehoord dat de kinderen veel verdriet hebben gehad tijdens deze periode. Maar als ze op bezoek kwamen, waren ze altijd vrolijk. De jongens werden thuis een keer boos op hun zus, omdat ze niet huilde toen ze hoorde dat ik geopereerd moest worden. Maar dat meiske huilde 's avonds in bed. Het heeft best lang geduurd voordat zij over deze periode kon praten. Uiteindelijk kreeg ze toch weer vertrouwen dat het 'met ma weer wel goed ging'.

Omdat de scholen hier in het Brabantse tijdens carnaval vakantie hebben, kwamen ze ook een keer 's morgens langs. Vervolgens gingen ze die middag naar Blijdorp om 's avonds met dolenthousiaste verhalen nogmaals op bezoek te komen. Dat voelde als een feestdag. Ze hadden parende giraffen gezien, 2 keer friet (patat) op en het was heel druk in de dierentuin en...en...en....tja, natuurlijk hadden ze nog meer verhalen, maar dat ben ik vergeten. Volgens mij was er pas een olifantje geboren (februari 2004)

Je wilt als ouder niet dat je kinderen verdriet hebben en ook al kon ik er niks aan doen, mijn ziekzijn bezorgde hen toch verdriet. Dat vond (en vind) ik soms nog moeilijk. Zo nu en dan praten we nog over deze periode. De jongens zijn er nuchterder onder, maar ja....mannen komen van Mars. Mijn man is niet zo'n prater, meer een 'doener'. Met zijn allen zijn we heelhuids door deze periode heen gekomen. Mijn gezin en mijn ouders zijn de kanjers in dit verhaal!!!!

Blijdorp nieuws - klik