8 weken ziekenhuis: eindelijk verbetering

Na die tweede operatie kwam er eindelijk verbetering in mijn toestand. Ik liet die slang in mijn maag er niet voortijdig uithalen deze keer. Ik zag er zelfs voordelen van. Eén van de verpleegster verpulverde mijn medicijnen en die werden rechtstreeks via het slangetje mijn maag in gepompt. Handig als slikken moeilijk gaat. Vlak na de operatie(s) krijg je geen eten. Ik kreeg een bekertje water en moest het daar twee uur mee volhouden. Na een paar dagen mocht ik.....siroop....wow wat een feest. Zo'n darmoperatie is niet niks natuurlijk, dus het duurt best lang voor je weer normaal kunt eten.

Ik weet nog goed dat ik met twee mannen op de kamer lag. Een zeurderig type tegenover mij en daarnaast een nuchtere mede-Brabander. Meneer 'Zeur' leek wedstrijdje te doen met meneer 'Brabander'. Wie het snelst opknapte na de operatie. Toen hij niet kon winnen ging meneer Zeur de zielepiet uithangen. Ik was zooooo zwak, maar wat heb ik die man uitgelachen samen met meneer 'Brabander'. Al geloof ik niet dat meneer 'Zeur' het ooit gemerkt heeft. Was teveel met zichzelf bezig. Best gemeen, maar je had er bij moeten zijn..........niet te geloven zoveel zelfmedelijden....

Mijn lichamelijke conditie was 0,00. Ruim vijftien kilo afgevallen, geen spierkracht door tekort aan eiwitten en totaal geen weerstand. Ik was zo slap als een dweil. Ik had ook veel last van het grote litteken op mijn buik en vond mijn stoma vreselijk. Door alles wat ik de afgelopen periode had meegemaakt gaf ik zelf aan dat ik met iemand hierover wilde praten. En dat kon. Ik heb een paar keer een gesprek gehad met een maatschappelijk werkster. Zij vond dat ik het heel goed kon verwoorden en zag niet echt problemen. Maar verstandelijk verwerken is heel iets anders dan het emotionele gedeelte. Dat heeft echt zijn tijd nodig gehad.

De eerste keer dat ik een stukje ging lopen was met een rollator. Tot aan de deur en terug. Wat voelde ik me bejaard. Van lieverlee ging het een klein beetje beter. Ik kan me nog herinneren dat meneer 'Brabander' en ik ineens van vloeibaar naar licht verteerbaar overgingen en een gepaneerd visje kregen. Dat was een hemels maal en een zeer aangename verrassing. Jammer dat ik na twee happen al vol zat.

In het ziekenhuis leef je een heel klein leventje. De maaltijden zijn belangrijk, het bezoek en ook de post. Ik kreeg op een geven moment 15 kaarten in één keer, waarvan er 12 van collega's waren. Ongelooflijk wat dat met je doet. Ik heb mijn ma gebeld, gevraagd of ze een kaart wilde kopen en heb met een bibberig handschrift een bedankkaart naar mijn collega's geschreven.

Inmiddels had ik ook wat gesprekken met de stoma-verpleegkundige gehad. Zij was het die tegen mij zei: Weet u wel hoe ziek u was!! Toen wist ik dat ik echt door het oog van de naald was gekropen.

Ik heb zoveel gedachten in mijn hoofd op dit moment, dat ik even een eind brei aan dit blogje. Geen verdrietige gedachten, maar eerder een warboel aan herinneringen. Zie uit die warboel maar eens een samenhangend verhaal te krijgen. Dus.......tot later.......

DirkJan-strip gevonden op www