Verslagen gevoel

Oei, ik heb al een eeuwigheid niks op dit blog gepost. Heb meteen even wat verhaaltjes teruggelezen. Ik leek wel een wrak, vorig jaar. Gelukkig gaat het nu allemaal een stuk beter. Al heb ik vandaag een beetje een verslagen gevoel. En dat heeft te maken met het onderzoek dat ik vandaag heb gehad.

Een paar weken geleden werd ik gebeld door de assistente van mijn huisarts. Er zat een brief in mijn dossier waarin stond dat in 2012 mijn rectumstomp (ja sorry hoor, zo noemen ze dat nu eenmaal) gecontroleerd moest worden. Voordat er afspraken gemaakt werden ben ik op consult geweest bij de huisarts en hebben we één en ander besproken. Hij achtte het toch wel heel verstandig om dit na zoveel jaar te laten onderzoeken. Vorige keer was inmiddels 6 jaar geleden. Ik wilde alleen niet in het plaatselijke ziekenhuis geholpen worden. Vandaar dat er een afspraak geregeld werd in het Erasmus MC, Rotterdam.

Vorige week bezocht ik de maag, darm-leverspecialist aldaar en de afspraak voor de endoscopie kwam er heel snel achter aan. Ik ben heel blij dat ik de afgelopen dagen veel leuke afleidingen had en het is me goed gelukt om mijn zenuwen vooruit te schuiven. Ik heb zelfs heerlijk geslapen. Maar vanochtend was ik een nerveus, bang vogeltje. Het was niet alleen de angst voor het vervelende onderzoek, maar ook dat je wederom met 'het ziekzijn' uit 2004 geconfronteerd wordt. Een vervelend flashbackgevoel overviel me.

Het onderzoek zelf was heel naar. De dame die de scopie uitvoerde had waarschijnlijk nog niet eerder een rectumstomp onderzocht, vond het moeilijk te beoordelen en haalde haar begeleider erbij. Dit betekende dat de scope niet één, maar twee keer is ingebracht. Dus twee keer volgepompt met lucht en water en dat op een stukje van 5 centimeter (stompje is kleiner geworden....verschrompeld). Er werden ook stukjes weefsel weggehaald. Heel vervelend gevoel. Dit weefsel wordt onderzocht op kwaadaardige cellen, want de kans daarop is hoger dan bij een niet stoma-patient. Door de ingepompte lucht kreeg ik een soort buikpijn gevoel en mijn achterkantje voelt alsof ik op een cactus ben gaan zitten. Niet fijn.

Eenmaal thuis was ik doodop. Ik voelde me verslagen. Jaren hobbel ik vrolijk door het leven en hoef niet aan mijn ziekzijn te denken en ineens komt er zo'n onderzoek op je pad. Het hakte er in. Ik heb heel de middag op de bank gelegen en had niet eens puf om te lezen of wordfeuden. Kan in mijn dagelijkse leventje uren op de bank doorbrengen, maar zo overvallen worden door vermoeidheid dat mijn ogen dichtvallen komt eigenlijk nooit voor. Was toch wel een emotioneel dagje. En nu kan het lange wachten  beginnen. Pas op 3 december krijg ik de uitslag. Dan zal er beslist worden of de rectomstomp operatief verwijderd moet worden of, bij een gunstige uitslag, ik nog langer door wil blijven lopen met een stukje darm dat nog steeds ontstoken is, maar waar geen kwaadaardige cellen in zitten. Ik wil die operatie liefst nog een paar jaar uitstellen.............