Even paniek

Het is al weer ruim 7 weken geleden dat ik geopereerd ben. Mijn herstel verloopt zeer voorspoedig en ik ben ook weer voorzichtig begonnen met werken. Vanaf volgende week wil ik zelfs weer mijn normale rooster gaan draaien. Maar de afgelopen dagen was ik toch een beetje in paniek.

Ik had een zeer pijnlijke, rode, gloeiende plek op mijn linkerbeen. In eerste instantie dacht ik dat het misschien een insectenbeet was. Na twee dagen begon ik te twijfelen en te denken: heb ik me flink gestoten de afgelopen dagen? Kon ik me niet herinneren.
Met mijn voorgeschiedenis van een longembolie en  mijn moeder die al jaren aan de bloedverdunners zit, begon ik 'm toch een beetje te knijpen. Had de symptomen van een trombosebeen opgezocht en er waren nogal wat overeenkomsten met mijn klachten. Inmiddels was het weekend aangebroken en twijfelde ik wat ik moest doen. Omdat ik geen rare klachten erbij had, alleen die pijnlijke plek op mijn been en licht tintelende tenen, heb ik gewacht tot maandag en een afspraak gemaakt bij mijn eigen huisarts.
Zij vond het toch wel verstandig om een echo te laten maken van mijn been. Ik maakte een afspraak en kon gelukkig dinsdag terecht. Nog wel een nachtje slecht geslapen. Er spookt van alles door je hoofd. In het ziekenhuis kreeg ik die venijnige Fragmin-spuitjes. Had ik die thuis ook nog moeten hebben? Was er iets vergeten bij mijn ontslag? Aaaahrgg....dat eeuwige gepieker.

Nou ja...al die paniek dus om niks. Bij de echo bleek al dat de belangrijke aderen geen blokkering hadden en de echo-plaatjes van de pijnplek zijn door de specialist bekeken. 'Gewoon' een aderontsteking. Mijn been is nog steeds heel pijnlijk op die plek, maar ik slaap weer een stuk beter ;-)

Afbeelding van het www

Operatie IJsselland: geslaagd :-)

O o o, wat was ik zenuwachtig voor 'de' operatie en nu is het allemaal al achter de rug en voel ik mij best wel goed (op 15-10). Dat gaat echt heeeeeel snel. Zo snel dat ik er een beetje rusteloos van word, maar ik moet nog niet te veel willen.
En ik wil niet beweren dat mijn trauma van 2004 helemaal is verwerkt, maar deze ziekenhuiservaring was TOTAAL anders.

Toen ik op 28 september om half 2 binnen moest zijn in het IJssellandziekenhuis (Capelle a/d IJssel), was mijn stresslevel zo hoog dat ik menig traantje heb gelaten die dag.....
Het begon al minder omdat ik in de stromende regen van de auto naar de ingang moest....grrrr. Bij de receptie liep de computer vast.....grrrrrr. En eenmaal op de afdeling bleek 'mijn' bed nog niet klaar en kwam ik tijdelijk op een andere kamer te liggen. Een, wat ze noemen, 'zware' kamer. En laat ik daar nou niet zo'n fijne ervaring mee hebben gehad in 2004 dus ik was er zeer op gebrand om daar snel weg te zijn.
Dat duurde, en duurde, en duurde maar. Ik was al met Peet op het balkon gaan zitten, appelflap gaan eten in de hal en buiten aan de wandel gegaan. Wilde mijn verhuis ook liever niet in mijn eentje afwachten.

Uiteindelijk, met een brok in mijn keel, Peet toch maar naar huis laten gaan i.v.m. de files. Het avondeten kwam en ik was nog steeds niet verhuisd. Inmiddels was het al half 7 en vanuit mijn ooghoek zag ik vaag een vertrouwde gestalte voorbij lopen. Was mijn oudste die mij kwam verrassen met een onverwacht bezoekje. Hij had in Rotterdam gewerkt en was dus toch in de buurt. Nadat ik met hem ook nog wat was gaan drinken in de hal en weer terug boven kwam, was ik eindelijk verhuisd naar mijn 'eigen' plek op kamer 2.28. Ik vond het heel vervelend voor de kamergenoten dat ik om 8 uur nog begon te rommelen en ik miste ook een nachtkastje. (Toch een grote dankjewel voor diegene die de kamerindelingen maakt, want ik heb me uiteindelijk kostelijk vermaakt op die kamer)

Er volgden wat onwennige gesprekjes en wat bleek, 'buurman' Rob was die dag geopereerd en was gewoon al weer helemaal helder. Dat gaf mij een beetje moed, al was ik heel blij met de beloofde (in)slaaptablet. Tegen 10 uur 's avonds kreeg ik een klysma (sorry) en dat was heel vervelend. Vanwege die ellendige fistels (achteraf 2 ipv 1) kon ik het niet goed inhouden en kreeg ik ook vreselijke buikkrampen. Wat voelde ik me zielig, maar uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen.

Vrijdagochtend werd ik om 6 uur wakker gemaakt voor de laatste voorbereidingen en om half 8 werd ik met bed en al naar de operatieafdeling gebracht. Op de pré-op(?) kreeg ik een infuus en een slangetje in mijn rug voor de pijnbestrijding. Ze liepen iets achter op schema, dus het werd iets later dan de geplande tijd, 8 uur. Toch was ik tijdens dat laatste wachten niet meer zenuwachtig of bang. Heel vreemd eigenlijk. Blijkt dus echt dat angst de wolf groter maakt dan dat hij in werkelijkheid is.

Hoe laat ik precies terug op zaal kwam weet ik niet meer, maar om 13:10 postte ik al iets op facebook. Tja, ik ben nu eenmaal een social-media-addict. Kwam er later achter dat ik ook mijn man aan de telefoon heb gehad. Kon ik me totaal niks meer van herinneren.

Ik was er van overtuigd dat de operatie op de makkelijke, uitwendige manier was gegaan. Had nergens pijn en zag onder de deken een stukje van mijn oude litteken. Nou, die droom werd wreed verstoord toen later die middag de chirurg kwam vertellen dat dat niet gelukt was. Nog eens onder de deken gekeken en ja hoor......er zat wel degelijk een grote pleister. Meteen mijn fout in de familie-app gegooid, want Peet, Daphne en Nils waren inmiddels onderweg naar huis.
Wat mij enorm verbaasde was dat ik 's avonds gewoon eten kreeg. Een hele maaltijd zag ik niet zitten. Wel een gepaneerd visje met een paar boterhammen....mmmmm. Jesper kwam ook nog op bezoek die avond en ik.....was heel blij dat ik in mijn eigen pon mocht slapen i.p.v. in zo'n vreselijk operatiegeval ;-)

Ik heb nog meer verhaaltjes in mijn hoofd, maar dat komt later wel..........

Operatiedatum is bekend

Oei...laatste bericht van januari. Inmiddels is er al heel wat in gang gezet. De uitslag van de scopie was gunstig en de MRI gaf aan wat we al vermoedden. Ik heb een fistel. Ik werd dus door de MDL-arts doorgestuurd naar de chirurg. Dezelfde chirurg die mij 13 jaar geleden heeft geopereerd.


Op 29 september gaat de operatie plaatsvinden in het IJssellandziekenhuis in Cappelle aan de IJssel. Dit ziekenhuis werkt samen met het Erasmus. Is wel fijn, anders had ik misschien heel erg lang moeten wachten. Duurt nu al lang, maar dat komt omdat ik liefst pas na mijn vakantie geopereerd wilde worden. Waarschijnlijk kan ik een tijdje niet fietsen en laat dat nu hetgeen zijn wat wij op vakantie regelmatig doen.


Ik zal je zeggen: ik ben kneiternerveus. Heb het gevoel dat ik al 13 jaar op geleende tijd leef en ben zooooooo bang dat er iets vreselijk mis gaat tijdens deze operatie. Destijds was ik vreselijk ziek, had ik weinig vertrouwen in een goed afloop en toch kwam ik er bovenop. Heb mijn leven op kunnen pakken, mijn kinderen volwassen zien worden. En ook leuk.......sta aan de vooravond van een nieuwe uitdaging op mijn werk.
Kon ik maar een sprongetje in de tijd maken. Ik tel de dagen af en probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken. Hopelijk helpt dit 'van mij afschrijven' ook een beetje.


Wat ze gaan doen? Ik krijg een (maf woord) rectumamputatie. Dat laatste stukje darm hebben ze 13 jaar geleden laten zitten voor het geval ik een hersteloperatie had gewild. Heb ik niet voor gekozen, en nu ik er zoveel last van heb moet het er maar uit.
Hoe ze het gaan doen? Is nog niet bekend. Als ik geluk heb kan het uitwendig, met pech wordt heel de inhoud van mijn buik overhoop gegooid. En dat weten ze pas als het operatiegebied geïnspecteerd is. Daar zal ik niet veel van meekrijgen, want ik ga uiteraard onder zeil. Dat betekent een opname van een dag of 3 of een volle week. Snel herstel of weeeeeeeeken uit de roulatie.


Nou ja, laat ik er maar het beste van hopen. Vanaf nu nog 11 dagen stuiteren en hyperventileren.


Tot later!

Ruim 4 jaar verder.....

Het was ruim 4 jaar geleden dat ik voor het laatst in het Erasmus MC in Rotterdam ben geweest. Toen moest ik voor de eerste keer mijn rectumstomp (nog steeds een maf woord) laten onderzoeken. Eigenlijk moet zoiets om de twee jaar gebeuren, maar door allerlei omstandigheden en de vervelende ervaring van die vorige keer heb ik het alsmaar voor mij uit geschoven. Tot nu dus. En dat heeft een reden. Ik heb er allerlei lichamelijke ongemakken bij gekregen en na een tijdje de kop in het zand steken heb ik toch de knoop maar doorgehakt om het verder te laten onderzoeken.

Wat is het probleem? Nou, zo'n rectumstomp produceert darmslijm en dat is heel normaal. Dat komt gewoon langs je 'achteruitgang' eruit, heel af en toe op een vervelend moment, maar er valt nog mee te leven. Het wordt een lastiger verhaal als je ook darmslijm verliest uit andere openingen van 'onderen'. Eerst denk je 'wat is dit nu weer', vervolgens hoop je dat het vanzelf overgaat en uiteindelijk kom je toch voor het voldongen feit te staan dat er iets aan moet gebeuren. En vandaag is dus de eerste stap gezet.

Na mijn verhaal gedaan te hebben bij de MDL-arts-assistent, blijkt dat het toch wel zorgelijk is. Meer dan ik zelf dacht. Er moeten eerst allerlei onderzoeken worden gedaan om te weten te komen hoe het er nu 'van binnen' uitziet voordat men überhaupt tot opereren over kan gaan. Ik, die hoopte dat zo'n pijnlijke scopie niet nodig was, kom van een koude kermis thuis. Ze willen namelijk weten of er onrustige cellen zitten en er zal een biopt genomen worden net als de vorige keer.
Daarnaast wordt er een mri gemaakt om te kijken of er ontstekingen, fistels of abcessen in mijn bekkengebied aanwezig zijn. Dit zou een operatie veel gecompliceerder kunnen maken en in het geval van ontstekingen moeten deze eerst de kop ingedrukt worden anders kan een operatie niet eens plaatsvinden. Al met al een veel heftiger verhaal dan wat ik gehoopt had. Zelfs de bijna-blaasonstekingen (leek telkens net over als ik er mee naar de huisarts ging) kunnen er mee te maken hebben. Een fistel kan bijvoorbeeld een gaatje maken in je blaas. Het zou overigens wel veel verklaren al weet ik nu nog helemaal niks zeker natuurlijk.

Op 26 januari krijg ik een endoscopie en de mri staat gepland voor 7 februari. Dan moet ik nog geduld hebben tot 2 maart (heeft ook met werkschema's van mijn man en mij te maken al scheelde het maar 1 week) om de uitslag van deze onderzoeken met de arts te bespreken en wat de volgende stappen zullen zijn. Ik krijg al visioenen van een beschadigde blaas en aanleg van een urinestoma....zucht. Zou in het ergste geval zomaar kunnen. Nou ja, voorlopig kwakkel ik verder en zal nog wel wat slapeloze piekernachten tegemoet gaan denk ik.

Wordt vervolgd........

Goed nieuws

Vandaag eindelijk de uitslag van mijn endoscopie gekregen. En alles was goed!! Ik kan er weer twee jaar tegen tot de volgende controle. Dus voorlopig GEEN operatie in het vooruitzicht. Ik ben zo blij en opgelucht. Heerlijk.....weer een last van mijn schouders gevallen.

plaatje van www

Verslagen gevoel

Oei, ik heb al een eeuwigheid niks op dit blog gepost. Heb meteen even wat verhaaltjes teruggelezen. Ik leek wel een wrak, vorig jaar. Gelukkig gaat het nu allemaal een stuk beter. Al heb ik vandaag een beetje een verslagen gevoel. En dat heeft te maken met het onderzoek dat ik vandaag heb gehad.

Een paar weken geleden werd ik gebeld door de assistente van mijn huisarts. Er zat een brief in mijn dossier waarin stond dat in 2012 mijn rectumstomp (ja sorry hoor, zo noemen ze dat nu eenmaal) gecontroleerd moest worden. Voordat er afspraken gemaakt werden ben ik op consult geweest bij de huisarts en hebben we één en ander besproken. Hij achtte het toch wel heel verstandig om dit na zoveel jaar te laten onderzoeken. Vorige keer was inmiddels 6 jaar geleden. Ik wilde alleen niet in het plaatselijke ziekenhuis geholpen worden. Vandaar dat er een afspraak geregeld werd in het Erasmus MC, Rotterdam.

Vorige week bezocht ik de maag, darm-leverspecialist aldaar en de afspraak voor de endoscopie kwam er heel snel achter aan. Ik ben heel blij dat ik de afgelopen dagen veel leuke afleidingen had en het is me goed gelukt om mijn zenuwen vooruit te schuiven. Ik heb zelfs heerlijk geslapen. Maar vanochtend was ik een nerveus, bang vogeltje. Het was niet alleen de angst voor het vervelende onderzoek, maar ook dat je wederom met 'het ziekzijn' uit 2004 geconfronteerd wordt. Een vervelend flashbackgevoel overviel me.

Het onderzoek zelf was heel naar. De dame die de scopie uitvoerde had waarschijnlijk nog niet eerder een rectumstomp onderzocht, vond het moeilijk te beoordelen en haalde haar begeleider erbij. Dit betekende dat de scope niet één, maar twee keer is ingebracht. Dus twee keer volgepompt met lucht en water en dat op een stukje van 5 centimeter (stompje is kleiner geworden....verschrompeld). Er werden ook stukjes weefsel weggehaald. Heel vervelend gevoel. Dit weefsel wordt onderzocht op kwaadaardige cellen, want de kans daarop is hoger dan bij een niet stoma-patient. Door de ingepompte lucht kreeg ik een soort buikpijn gevoel en mijn achterkantje voelt alsof ik op een cactus ben gaan zitten. Niet fijn.

Eenmaal thuis was ik doodop. Ik voelde me verslagen. Jaren hobbel ik vrolijk door het leven en hoef niet aan mijn ziekzijn te denken en ineens komt er zo'n onderzoek op je pad. Het hakte er in. Ik heb heel de middag op de bank gelegen en had niet eens puf om te lezen of wordfeuden. Kan in mijn dagelijkse leventje uren op de bank doorbrengen, maar zo overvallen worden door vermoeidheid dat mijn ogen dichtvallen komt eigenlijk nooit voor. Was toch wel een emotioneel dagje. En nu kan het lange wachten  beginnen. Pas op 3 december krijg ik de uitslag. Dan zal er beslist worden of de rectomstomp operatief verwijderd moet worden of, bij een gunstige uitslag, ik nog langer door wil blijven lopen met een stukje darm dat nog steeds ontstoken is, maar waar geen kwaadaardige cellen in zitten. Ik wil die operatie liefst nog een paar jaar uitstellen.............

Rug-update.

Even een paar weken samengevat over mijn rugklachten......

- 3 november de internist bezocht en die vond mijn pijnklachten niet overeenkomen met pijn die je van galstenen zou kunnen hebben.
- 16 november kon ik bellen voor de uitslag. Toen bleek dat al mijn bloeduitslagen 'als een zonnetje' waren...zo goed dus. En dat betekende dat die galblaas niet aan het opspelen was. Fijn om te horen dat mijn leverwaarden perfect waren (na de schrik van de bevindingen van de osteopaat toch een geruststelling)
- 30 november afspraak gemaakt bij mijn huisarts, want internist had gezegd 'laat er een weekje overheen gaan dan heb ik de uitslag wel gestuurd'. Ruim genomen want het was inmiddels 14 dagen later, maar geen uitslagen van de internist te bekennen. Toch maar een röntgenfoto aangevraagd en op 2 december had ik tijd om daarvoor naar het ziekenhuis te gaan.
- 7 december weer terug naar de huisarts. Gelukkig was de uitslag van de foto wel op tijd, maar hij was niet zo zonnig. Ook niet levensbedreigend hoor!! Laat dat even duidelijk zijn.
Ik heb, net als mijn moeder, botontkalking. Vermoedelijk nog geen osteoporose, maar het voorstadium osteopenie. Mijn lichaamshouding is ook niet best (bolle rug) en dat is eigenlijk altijd zo geweest. Heb daar verschillende keren therapie voor gehad. Helaas ben ik niet zo gedisciplineerd dat ik de oefeningen die ik daarvoor kreeg altijd ben blijven doen. I'm only human ;-)

 afbeelding www - linkerplaatje

Er is nog geen directe oorzaak voor de pijn gevonden. Advies van de huisarts is, om met deze uitslag naar een therapeut te gaan. Ik twijfel nog tussen fysiotherapie of osteopathie. Hij zei er expliciet bij dat men niet moet gaan proberen om mijn rug weer recht te krijgen, want dat zal veel te pijnlijk zijn en met die brozere botten ook niet verstandig. Ik heb ook tabletten gekregen voor de kalkaanvulling.

Volgende week (13 dec.) laat ik een botdichtheidsscan maken. Als ik daar de uitslag van heb weet ik definitief in welke mate mijn botten zijn ontkalkt (gek eigenlijk....voor een waterkoker is ontkalken goed). Voorlopig ben ik nog niet pijnvrij dus ik blijf nog maar even doorhobbelen en neem veel rustpauzes........