Operatie IJsselland: geslaagd :-)

O o o, wat was ik zenuwachtig voor 'de' operatie en nu is het allemaal al achter de rug en voel ik mij best wel goed (op 15-10). Dat gaat echt heeeeeel snel. Zo snel dat ik er een beetje rusteloos van word, maar ik moet nog niet te veel willen.
En ik wil niet beweren dat mijn trauma van 2004 helemaal is verwerkt, maar deze ziekenhuiservaring was TOTAAL anders.

Toen ik op 28 september om half 2 binnen moest zijn in het IJssellandziekenhuis (Capelle a/d IJssel), was mijn stresslevel zo hoog dat ik menig traantje heb gelaten die dag.....
Het begon al minder omdat ik in de stromende regen van de auto naar de ingang moest....grrrr. Bij de receptie liep de computer vast.....grrrrrr. En eenmaal op de afdeling bleek 'mijn' bed nog niet klaar en kwam ik tijdelijk op een andere kamer te liggen. Een, wat ze noemen, 'zware' kamer. En laat ik daar nou niet zo'n fijne ervaring mee hebben gehad in 2004 dus ik was er zeer op gebrand om daar snel weg te zijn.
Dat duurde, en duurde, en duurde maar. Ik was al met Peet op het balkon gaan zitten, appelflap gaan eten in de hal en buiten aan de wandel gegaan. Wilde mijn verhuis ook liever niet in mijn eentje afwachten.

Uiteindelijk, met een brok in mijn keel, Peet toch maar naar huis laten gaan i.v.m. de files. Het avondeten kwam en ik was nog steeds niet verhuisd. Inmiddels was het al half 7 en vanuit mijn ooghoek zag ik vaag een vertrouwde gestalte voorbij lopen. Was mijn oudste die mij kwam verrassen met een onverwacht bezoekje. Hij had in Rotterdam gewerkt en was dus toch in de buurt. Nadat ik met hem ook nog wat was gaan drinken in de hal en weer terug boven kwam, was ik eindelijk verhuisd naar mijn 'eigen' plek op kamer 2.28. Ik vond het heel vervelend voor de kamergenoten dat ik om 8 uur nog begon te rommelen en ik miste ook een nachtkastje. (Toch een grote dankjewel voor diegene die de kamerindelingen maakt, want ik heb me uiteindelijk kostelijk vermaakt op die kamer)

Er volgden wat onwennige gesprekjes en wat bleek, 'buurman' Rob was die dag geopereerd en was gewoon al weer helemaal helder. Dat gaf mij een beetje moed, al was ik heel blij met de beloofde (in)slaaptablet. Tegen 10 uur 's avonds kreeg ik een klysma (sorry) en dat was heel vervelend. Vanwege die ellendige fistels (achteraf 2 ipv 1) kon ik het niet goed inhouden en kreeg ik ook vreselijke buikkrampen. Wat voelde ik me zielig, maar uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen.

Vrijdagochtend werd ik om 6 uur wakker gemaakt voor de laatste voorbereidingen en om half 8 werd ik met bed en al naar de operatieafdeling gebracht. Op de pré-op(?) kreeg ik een infuus en een slangetje in mijn rug voor de pijnbestrijding. Ze liepen iets achter op schema, dus het werd iets later dan de geplande tijd, 8 uur. Toch was ik tijdens dat laatste wachten niet meer zenuwachtig of bang. Heel vreemd eigenlijk. Blijkt dus echt dat angst de wolf groter maakt dan dat hij in werkelijkheid is.

Hoe laat ik precies terug op zaal kwam weet ik niet meer, maar om 13:10 postte ik al iets op facebook. Tja, ik ben nu eenmaal een social-media-addict. Kwam er later achter dat ik ook mijn man aan de telefoon heb gehad. Kon ik me totaal niks meer van herinneren.

Ik was er van overtuigd dat de operatie op de makkelijke, uitwendige manier was gegaan. Had nergens pijn en zag onder de deken een stukje van mijn oude litteken. Nou, die droom werd wreed verstoord toen later die middag de chirurg kwam vertellen dat dat niet gelukt was. Nog eens onder de deken gekeken en ja hoor......er zat wel degelijk een grote pleister. Meteen mijn fout in de familie-app gegooid, want Peet, Daphne en Nils waren inmiddels onderweg naar huis.
Wat mij enorm verbaasde was dat ik 's avonds gewoon eten kreeg. Een hele maaltijd zag ik niet zitten. Wel een gepaneerd visje met een paar boterhammen....mmmmm. Jesper kwam ook nog op bezoek die avond en ik.....was heel blij dat ik in mijn eigen pon mocht slapen i.p.v. in zo'n vreselijk operatiegeval ;-)

Ik heb nog meer verhaaltjes in mijn hoofd, maar dat komt later wel..........